Hasta Rui Vitoria siempre… ή μήπως όχι;

Στο ντέρμπι της «ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ» κρίνεται, σε μεγάλο βαθμό, η δεύτερη θέση, είναι όμως αυτή αρκετή για να…κρατήσεις προπονητή;

Οι προπονητές (πρέπει να) κρίνονται σε σχέση με τους στόχους που τίθενται με βάση τις προδιαγραφές, τη φιλοδοξία και το μέγεθος του κλαμπ και όχι σε σχέση με τους στόχους που προκύπτουν με βάση την εξέλιξη των πραγμάτων! Κανένας Βιτόρια και κανένας Αλμέιδα δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένος μέσα στη σεζόν επειδή έβγαλε την ομάδα του, είτε τον Παναθηναϊκό είτε την ΑΕΚ, δεύτερη. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι!

Πρόκειται, και στις δύο περιπτώσεις, για μεγέθη που δεν μπορούν να αρκεστούν σε τίποτε λιγότερο από την κατάκτηση τίτλων ή, στη χειρότερη περίπτωση, τη διεκδίκησή τους μέχρις εσχάτων! Και αυτό δεν το κατάφεραν φέτος ούτε οι πράσινοι με τον Πορτογάλο ούτε οι κιτρινόμαυροι με τον Αργεντινό. Το διακύβευμα λοιπόν στο μεταξύ τους ντέρμπι δεν είναι παρά ο…περιορισμός της ζημιάς, ο νικητής θα έχει ισχυρές πιθανότητες για το εισιτήριο του Champions League αλλά όχι και πολλούς λόγους για να πανηγυρίζει!

Για τον μεν Αλμέιδα έχετε διαβάσει ξανά και ξανά σε αυτήν εδώ τη γωνιά του Sportal.gr. Αποτυχημένη, δεν τίθεται θέμα, η χρονιά για τον Πελάδο αλλά έχω επιχειρηματολογήσει επαρκώς γιατί θεωρώ ότι πρέπει να συνεχίσει! Για τον Βιτόρια, από την άλλη, δεν έχουμε επεκταθεί και τόσο, καιρός είναι να το κάνουμε. Διαφορετική περίπτωση εννοείται, αλλιώς κρίνεται προπονητής στην τρίτη του σεζόν, αλλιώς στην πρώτη του και μάλιστα ούτε καν ολόκληρη!

Ας κάνουμε την αρχή με αριθμούς. Όταν ανέλαβε ο Βιτόρια ο Παναθηναϊκός σε εννέα ματς πρωταθλήματος μετρούσε τρεις νίκες, τέσσερις ισοπαλίες και δύο ήττες, είχε συγκεντρώσει 13 βαθμούς και ήταν στο -5 από τον πρωτοπόρο Άρη. Σήμερα, έχοντας συμπληρώσει 21 ματς με τον πρώην της Μπενφίκα στην άκρη του πάγκου, ο απολογισμός είναι δεκατρείς νίκες, τέσσερις ισοπαλίες και τέσσερις ήττες, οι βαθμοί σε αυτό το διάστημα 43 αλλά η διαφορά από τον πρωτοπόρο που είναι ο Ολυμπιακός έχει φτάσει στους 13!Προφανώς και αναγνωρίζεται στον τεχνικό του «τριφυλλιού» το ελαφρυντικό του ότι δεν έφτιαξε και δεν προετοίμασε εκείνος την ομάδα αλλά…μην το κάνουμε και λύσσα. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το να αναλαμβάνει προπονητής στην πορεία της σεζόν είναι ίσως και ο κανόνας. Και η δουλειά που γίνεται τους καλοκαιρινούς μήνες σε επίπεδο «χτισίματος», με δεδομένο πως οι επίσημες υποχρεώσεις αρχίζουν πολύ νωρίτερα, σίγουρα δεν είναι τόσο σημαντική όσο στο παρελθόν. Άρα και η δυσκολία της μετάβασης από τον…πρώην στον επόμενο πολύ μικρότερη.

Τούτων δοθέντων, με τους αριθμούς να μην είναι σε καμία περίπτωση εντυπωσιακοί αλλά, να είμαστε δίκαιοι, ούτε και αποκαρδιωτικοί, με δεδομένο πως το πρωτάθλημα χάθηκε, το Champions League διεκδικείται και το δείγμα δεν είναι ούτε μικρό αλλά ούτε και μεγάλο, ένα είναι το στοιχείο με γνώμονα το οποίο οφείλουμε, κατά την άποψή μου, να κρίνουμε το έργο του Βιτόρια. Η προοπτική! Η υπόσχεση, αν προτιμάτε, που δίνει ο δικός του Παναθηναϊκός για την επόμενη μέρα, για την επόμενη σεζόν!

Η εικόνα περισσότερο και λιγότερο το αποτέλεσμα! Η φιλοσοφία, η νοοτροπία, η προσωπικότητα, το μέταλλο, ο χαρακτήρας που βγάζει η ομάδα στο χορτάρι και όχι απαραίτητα το τι γράφει στο τέλος το ταμπλό. Και συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, που δεν κάνω, αλλά εγώ Παναθηναϊκό όπως τον ξέρω και τον περιμένω, Παναθηναϊκό απολύτως διεκδικητικό σε επίπεδο τίτλου με όπλο την αύρα και το «πιστεύω» που καταθέτει μέσα στις τέσσερις γραμμές, τέτοιο Παναθηναϊκό ΔΕΝ έχω δει! Και ούτε πιστεύω ότι θα δω με τον Πορτογάλο.

Πρόκειται για άνθρωπο και επαγγελματία αξιοπρεπέστατο, δεν το συζητώ. Δεν κάνεις άλλωστε τυχαία τόσα χρόνια καριέρα σε διόλου ευκαταφρόνητο επίπεδο! Πρόκειται όμως και για έναν…τύπο προπονητή, χαμηλών τόνων και εντάσεων, χωρίς…αιχμές αλλά και χωρίς…κορυφές που δεν πιστεύω πως μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος μιας ομάδας όχι χορτασμένης και εδραιωμένης όπως ήταν η Μπενφίκα όταν την ανέλαβε αλλά διψασμένης όπως είναι ο τόσα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα Παναθηναϊκός!

Αυτό που χρειάζονται οι πράσινοι για να επανέλθουν στην κορυφή, δεν μπορεί φυσικά να είναι διαφορετικός ο στόχος, είναι ένας…ταύρος σε υαλοπωλείο! Κάποιος που θα μπορέσει από την άκρη του πάγκου να μεταδώσει στους ποδοσφαιριστές πέρα από τα καθαρά αγωνιστικά στοιχεία όλη την ένταση, την ορμή, την ενέργεια, το θυμό, γιατί όχι, μέχρι και την οργή από την οποία δικαιούται να διακατέχεται ένας τόσο μεγάλος σύλλογος που μετράει χρόνια και χρόνια μακριά από την κορυφή. Δεν εννοώ…φωνάζοντας αλλά σίγουρα εμπνέοντας! Και ανεξάρτητα από το πως θα κλείσει, με δεύτερη θέση ή όχι, η σεζόν για τον Παναθηναϊκό, ο Βιτόρια δεν μου μοιάζει τέτοιου είδους προπονητής!