Πήγε να νικήσει και από συνήθεια... τα έχασε

Ο Άρης έφτασε μία ανάσα από μία νίκη που θα ήταν τεράστιας σημασίας για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά έπαθε... Άρη. Γράφει ο Βασίλης Πολυχρονόπουλος.

Έχω βαρεθεί να γράφω κάθε εβδομάδα πως ο Άρης μας αναγκάζει να λέμε τα ίδια και τα ίδια και επειδή μάλλον ο Θεός (του πολέμου) με άκουσε φρόντισε να με βγάλει από αυτή την αγγαρεία. Γιατί αυτή τη φορά τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ' ότι ήταν τις προηγούμενες φορές, που πέσαμε να κοιμηθούμε και δεν μας άφηνε η πικρία. Παρόλο που για ακόμα ένα βράδυ ο ύπνος δεν θα είναι εύκολη υπόθεση και θα στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι για κάνα δίωρο.

Και τα πράγματα είναι διαφορετικά στην προκειμένη περίπτωση γιατί στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ ήταν κανονική ομάδα. Γιατί αυτή τη φορά δεν έπαιξε με την υπομονή μας, ούτε πόνεσαν τα μάτια μας. Προσέξτε, δεν μιλάμε ούτε για μετάλλαξη, ούτε ότι δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε θαρρείς πως ο Άρης έδωσε καμιά ποδοσφαιρική παράσταση. Αλλά επιτέλους, είδαμε μία ομάδα που να έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο, να είναι «διαβασμένη» και να δίνει και την ψυχή της για το αποτέλεσμα.

Αν εξαιρέσουμε το πρώτο 20λεπτο, που η ομάδα μπήκε νωχελικά και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει βρεθεί πίσω στο σκορ, αλλά ο Αθανασιάδης βγήκε μπροστά και κράτησε το «μηδέν» με σπουδαίες επεμβάσεις -με μεγαλύτερη αυτή στην εκτέλεση πέναλτι του Ντεσπόντοφ- οι «κιτρινόμαυροι» πραγματοποίησαν μία αρκετά καλή εμφάνιση και έφτασαν πάρα πολύ κοντά στην πρώτη τους μεγάλη νίκη για τη φετινή σεζόν, που θα είχε πολλά οφέλη, αλλά αυτά θα τα πούμε παρακάτω. Πρώτα, να πούμε δύο λόγια για το ματς.

Απίθανος Κάρλες Πέρεθ, που μαζί με τον πολύ καλό Νόα Φαντιγκά, έκαναν ό,τι ήθελαν από τα δεξιά, φοβερός Φρέντρικ Γένσεν, ο οποίος είχε την ασίστ με το απίστευτο γύρισμα, πολύ καλός και ο Ντούντου Ροντρίγκες, που με εξαιρετική κίνηση χωρίς την μπάλα έβαλε το γκολ και έδωσε προβάδισμα στον Άρη, ενώ και ο Μιχάλης Παναγίδης «κατάπιε» χιλιόμετρα. Ο άξονας ήταν η αδυναμία των γηπεδούχων, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη αυτό, καθώς ξέρουμε πως όταν λείπει ο Ούρος Ράτσιτς τα πράγματα εκεί είναι ζόρικα. Γενικότερα πάντως, συνολικά, είναι από τις καλές φετινές εμφανίσεις της ομάδας της Θεσσαλονίκης και ειδικά από τη στιγμή που πήρε το προβάδισμα το διαχειρίστηκε άψογα.

Και θα γυρίσει κάποιος τώρα και θα με ρωτήσει. Καλά, πως γίνεται λοιπόν ο Άρης να μην έφτασε στην πρώτη του μεγάλη νίκη για φέτος; Η απάντηση είναι απλή: Ο Άρης έπαθε Άρη. Τόσο απλά. Ξέρω, δεν είναι πολύ ποδοσφαιρική και νορμάλ η εξήγηση, αλλά νορμάλ και Άρης δεν πάνε μαζί. Στα σοβαρά, όμως, τώρα. Μετά από ένα σημείο δεν ξέρω πως μπορεί να εξηγηθεί αυτό το πράγμα. Είναι «κατάρα»; Είναι το DNA της ομάδας πλέον ποτισμένο με τη... λουζερίλα; Αλήθεια, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως τα «σοκ» τέτοιου είδους που έχει υποστεί η ομάδα τα τελευταία χρόνια είναι υπερβολικά πολλά.

Για να το κλείσω, με αυτόν τον απίθανο τρόπο στην τελευταία φάση του αγώνα, ο Άρης έχασε την ευκαιρία να πάρει μία νίκη, που θα ήταν μεγάλη για πολλούς λόγους. Θες ότι θα πατούσε τετράδα και θα έκανε πολύ πιο εύκολη τη ζωή του, παίρνοντας την απευθείας πρόκριση στα προημιτελικά; Θες το ψυχολογικό κομμάτι με την πρώτη μεγάλη νίκη για φέτος; Θες ότι αυτούς (για πολλούς και διάφορους λόγους) σκοπός είναι να τους νικάς πάντα; Είναι πολλοί οι λόγοι. Αλλά η νίκη δεν ήρθε και τώρα ο Άρης πηγαίνει Τούμπα για το... δεύτερο ημίχρονο. Εκεί που το παιχνίδι κατ' εμέ είναι ακόμα πιο σημαντικό και αν τα πράγματα δεν (ξανα)πάνε καλά, θα υπάρχει θέμα. Και θέμα Χιμένεθ προφανώς, αλλά και γενικά... θέμα.

ΥΓ. Κάτι άκουσα, λέει, πως ο ΠΑΟΚ έχει και παράπονα από τη διαιτησία Παπαπέτρου-Μπέμπεκ. Δεν θα σταθώ, θα θεωρήσω πως είναι... τρολ και θα προχωρήσω τη ζωή μου όμορφα κι ωραία. Έτσι, γιατί στην τρέλα καλό είναι να απαντάς με τρέλα. Και γενικά θα αποφύγω να σχολιάσω τη διαιτησία, παρότι θα μπορούσα να γράψω πολλά...