Ας κατεβάσουμε όλοι λίγο τη μύτη!

Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για τον… άλλο εαυτό που έβγαλαν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός στο Άμπου Ντάμπι, όπου δύο μπασκετικές ιδιοφυΐες, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους θα αναμετρηθούν για τον τίτλο της Euroleague.

Το μεσημέρι πριν από τους ημιτελικούς του Φάιναλ Φορ, κυκλοφορώντας στους πολυτελείς χώρους του ξενοδοχείου «W» στο Άμπου Ντάμπι, το μόνο που εισέπραττες ήταν η απόλυτη σιγουριά για την πρόκριση και των δύο ελληνικών ομάδων στον τελικό της Κυριακής!

«Κάποιοι θα κλαίνε το βράδυ!», έσπευσα να επαναφέρω στην πραγματικότητα τον πάντα αισιόδοξο Βαγγέλη Ιωάννου, με τον οποίο ήμασταν από το πρωί στο ξενοδοχείο για τις συνεντεύξεις με τους «Euroleague legends», που έγραψαν ιστορία στα 25 χρόνια της διοργάνωσης. Τελικά, συνέβη το ακραίο: μετά τον Παναθηναϊκό, ο οποίος αποκλείστηκε από την Φενέρμπαχτσε του Σάρας Γιασικεβίτσιους, έμεινε έξω και ο Ολυμπιακός από την Μονακό του Βασίλη Σπανούλη! Με λίγα λόγια… «κλαίνε και οι δυό!» για να παραφράσω το υπέροχο τραγούδι του Γιάννη Πάριου!

Η απογοήτευση είναι πάντα μεγαλύτερη, όταν οι προσδοκίες έχουν ξεπεράσει το ταβάνι και αυτό δυστυχώς συνέβη στην περίπτωση των ομάδων μας. Λες και δεν παίζουν οι αντίπαλοι, αλλά μόνο εμείς. Λες και δεν υπάρχει άλλο προπονητικό πρόγραμμα, αλλά όλα περιστρέφονται γύρω από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, οι οποίοι αναμένεται πάντα να σαρώσουν χωρίς να ιδρώσουν. Και κυρίως χωρίς να προετοιμαστούν σωστά για την κορύφωση των μαχών, που σημειώνεται κατά το τριήμερο του Φάιναλ Φορ. Συμμερίζομαι την απογοήτευση των ομάδων και (κυρίως) των οπαδών, που ταξίδεψαν ως την άκρη του κόσμου, αρκετοί από το υστέρημά τους, ωστόσο η διπλή «σφαλιάρα» στους ημιτελικούς δίνει και ένα μάθημα: Ας κατεβάσουμε όλοι λίγο τη μύτη!

Διότι όλοι μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, είχαμε πάρει ψηλά τον αμανέ! Πρόεδροι, προπονητές, παίκτες (όχι όλοι φυσικά), φίλαθλοι, δημοσιογράφοι. Η Φενέρμπαχτσε και η Μονακό, ο Σάρας και ο Σπανούλης ήλθαν για να μας προσγειώσουν στην πραγματικότητα, διότι επί αρκετό καιρό πετούσαμε στο σύννεφο της υπεραισιοδοξίας ότι εμείς είμαστε και άλλος κανείς. Το δυσάρεστο είναι ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός δεν ήταν καν ο εαυτός τους. Και αυτό το πλήρωσαν ακριβά απέναντι σε ομάδες, που ήταν πολύ καλύτερα προετοιμασμένες, εκτέλεσαν άριστα το πλάνο τους και επικράτησαν έναντι του «one man show» των δύο σταρ Κέντρικ Ναν και Έβαν Φουρνιέ.

Προπονητικά, Σάρας και Σπανούλης άφησαν Άταμαν και Μπαρτζώκα μετεξεταστέους. Η Φενέρμπαχτσε με σκληράδα, μέγεθος, τέλεια στρατηγική για να εκνευρίσει τον Ναν και μεγάλα σουτ τις κρίσιμες στιγμές. Και η Μονακό με έναν ώριμο μαέστρο, τον Μάικ Τζέιμς, και με μπάσκετ… Ολυμπιακού: καλή κυκλοφορία, άριστες αποστάσεις, off ball κίνηση. Και στην άμυνα, πίεση για να χαλάσει τις πάσες και τη δημιουργία του κορυφαίου ως τώρα Ολυμπιακού (από 21 ασίστ στις δέκα) και ώθηση των Ερυθρόλευκων σε καταστάσεις «one on one», κάτι που δεν συνάδει με τη φιλοσοφία της ομάδας.

Δεν θα αποκαλύψω το όνομα του, αλλά η φράση που άκουσα μετά τους δύο ημιτελικούς, από έλληνα προπονητή στο Άμπου Ντάμπι, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. «Σήμερα κέρδισε το μπάσκετ. Αυτή είναι η αλήθεια και ας μας πονάει!». Το μπάσκετ είναι δίκαιο σπορ και στο Άμπου Ντάμπι το δίκαιο ήταν να προκριθούν στον τελικό οι ομάδες, που είχαν την καλύτερη προετοιμασία, το απόλυτο focus και τη μεγαλύτερη δίψα, ώστε να συναντηθούν στον αγώνα του τίτλου και όχι στον αχρείαστο μικρό τελικό.

Όσο για τη σπαρακτική εικόνα του Φουρνιέ, που έκλαιγε με λυγμούς μετά το ματς, και το μεγαλείο του Βασίλη Σπανούλη, που έπεσε πάνω του για να τον συνεφέρει με λόγια καρδιάς, περικλείει όλα τα συναισθήματα της Παρασκευής. Η Κυριακή είναι μια εντελώς διαφορετική εξίσωση και οι δύο φιναλίστ θα προετοιμαστούν για μια νέα υπέρβαση, ώστε να γράψουν ιστορία σε ένα Φάιναλ Φορ, που ούτως ή άλλως έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στη «χρυσή βίβλο» της Ευρωλίγκας.