Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται χαρακτήρα και όχι επανάληψη των ίδιων λαθών

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την απαιτητική συνέχεια του Τριφυλλιού, σε όλες τις διοργανώσεις, μέχρι την επόμενη διακοπή, και τα στοιχεία που απαιτούνται για να έρθουν πολύτιμες νίκες, οι οποίες τόσο λείπουν.

Η πρώτη διακοπή της σεζόν, λόγω Εθνικών ομάδων, ολοκληρώνεται και, πλέον, ο Παναθηναϊκός μπορεί να επανέλθει στη γνώριμή του θέση όλα τα, πολλά, τελευταία, χρόνια. Αυτή, στην οποία βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο... Καμία άλλη ομάδα, σε όλα τα σπορ, ανά τον κόσμο δεν πορεύεται με τέτοια αφόρητη πίεση. Να πρέπει από τον μήνα Ιούλιο έως τον μήνα Μάιο να προκρίνεσαι και να νικάς. Και όταν αποτυγχάνεις, κάτι που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια και τούτο θα συνεχίσει να συμβαίνει νομοτελειακά, να γίνεται ο κακός χαμός, με άλλοθι τα δεκαπέντε χρόνια δίχως Πρωτάθλημα. Προφανώς και όσο η νοοτροπία τούτη διαιωνίζεται, το Τριφύλλι δεν πρόκειται να δει άσπρη ημέρα.

Η συζήτηση θα γίνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οι διακοπές λόγω Εθνικών ομάδων θα έχουν γκρίνια, μουρμούρα, εσωστρέφεια, στοχευμένες συγκρίσεις με την εποχή Γιοβάνοβιτς, «πόλεμο» στο γηπεδικό και η ζωή θα συνεχίζεται... Ο φαύλος κύκλος δεν θα κλείνει, όσο οι Πράσινοι δεν παρουσιάζουν ατσάλινο χαρακτήρα ως ομάδα στο γήπεδο και ως διοίκηση στα κέντρα αποφάσεων. Όσο τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται, σε όλα τα επίπεδα. Το 1-1 με τον Λεβαδειακό στη Λεωφόρο αποτέλεσε έναν κακό συνειρμό τού τι έχει προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Ο τρόπος που ήρθε, το timing, ακόμα και ο παίκτης που κατάφερε να στερήσει τους δύο βαθμούς από τον Παναθηναϊκό.

Σπουδαίο, να αρχίζει να κερδίζει...

Σαν κάποιος να κάνει πλάκα και να μην βαριέται να γράφει το ίδιο σενάριο, σε κάθε επεισόδιο, με πρωταγωνιστή το Τριφύλλι. Όπως το Πρωτάθλημα δεν θα κερδιζόταν αν ο Παναθηναϊκός νικούσε, έτσι δεν χάθηκε μετά το 1-1. Ο προβληματισμός πρέπει να είναι καθαρά αγωνιστικός και ο στόχος ένας. Όσες περισσότερες νίκες γίνεται, σε όλες τις διοργανώσεις. Αυτές θα φέρουν τίτλους και πορεία στην Ευρώπη. Σε επτά, όμως, ματς έως τώρα, σε Champions League, Europa League και Stoiximan Super League, οι Πράσινοι νίκησαν μία φορά, τη Σαμσουνσπόρ εντός. Από εκεί και πέρα ο απολογισμός τους, μαζί με τα 120 αγωνιστικά λεπτά της Κρακοβίας απέναντι στη Σαχτάρ Ντόνετσκ, είναι, συνολικά, 1-5-1.

Πρόκειται για κάκιστο ποσοστό, το οποίο μπορεί να έφερε δύο προκρίσεις στην Ευρώπη, αλλά longterm σε Πρωτάθλημα, Κύπελλο και League Phase δεν πρόκειται να δημιουργήσει συνθήκες προόδου. Προφανώς, από εδώ και πέρα, ο Παναθηναϊκός θέλει νίκες. Με Κηφισιά, Ολυμπιακό, Παναιτωλικό και Ατρόμητο για τη Super League, με την Καλλιθέα για το Κύπελλο, με τη Γιουνγκ Μπόις και τη Γκόου Αχέντ Ιγκλς για την Ευρώπη. Όλα αυτά έως την επόμενη διακοπή. Επειδή δεν θα έρθουν σε μαζικό βαθμό, οφείλει ο Ρουί Βιτόρια, οι ποδοσφαιριστές του και ο οργανισμός να αντιμετωπίζουν αυτά τα παιχνίδια ως «οχήματα» για να βελτιώσουν το άμεσο μέλλον τους. Όταν ο Παναθηναϊκός μάθει να υποδέχεται τη νίκη, την επιτυχία έτσι – και όχι σαν εκπλήρωση ενός στόχου και τέλος – και αντιμετωπίζει την αναποδιά όχι σαν την καταστροφή του κόσμου αλλά ως κάτι μέσα στο παιχνίδι, τότε η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό θα επιβληθούν.

Σε ένα πιο φυσιολογικό περιβάλλον, καλοί νεοφερμένοι παίκτες, οι οποίοι τώρα είναι εκτός προβλήματος, θα μπορέσουν να ενσωματωθούν πιο εύκολα και δίχως επιπλοκές. Ειδικά, τη δεδομένη στιγμή, να μπορέσουν να γίνουν άμεσα επιδραστικοί όλοι οι νεοφερμένοι, αλλά κυρίως οι τελευταίοι, Πάντοβιτς, Ντέσερς και Ταμπόρδα, αποτελεί τεράστιο στοίχημα του Παναθηναϊκού και του προπονητή του. Δίνοντας σπουδαίες λύσεις, στο αγωνιστικό ζήτημα που φαίνεται ότι, στην παρούσα φάση, λείπει από την ομάδα. Το γκολ...