Επιρροή Τσέριν, κατεύθυνση Τσιριβέγια, λύσσα Μπρέγκου

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την επιτυχημένη γενική πρόβα του Παναθηναϊκού με τη Βέστερλο, ενόψει των «τελικών» με τη Ρέιντζερς, και τα στοιχεία της ομάδας του Ρουί Βιτόρια που άρεσαν και πρέπει να μονιμοποιηθούν στο παιχνίδι της.

Ούτε με την εικόνα των φιλικών στην Αυστρία το Τριφύλλι έχει πρόβλημα, ούτε με το 3-1 και τη συνολική απόδοση απέναντι στη Βέστερλο έλυσε όλα του τα προβλήματα. Τα φιλικά προετοιμασίας είναι για τον προπονητή, τους παίκτες, τους φιλάθλους ώστε να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και τον Τύπο για να ανεβοκατεβάζει καταστάσεις ανάλογα με το αποτέλεσμα. Η δουλειά του Ρουί Βιτόρια και των ποδοσφαιριστών του, θα φανεί στους δύο αγώνες με τη Ρέιντζερς για το Champions League σε πρώτη φάση.

Ωστόσο, κάποια συμπεράσματα, μικρά και ελάχιστα, μπορούν να βγουν είτε προς την καλή, είτε προς την αντίθετη πλευρά. Από τον Παναθηναϊκό λείπει ο Αζεντίν Ουναΐ ή ο αντικαταστάτης του. Ο παίκτης που θα τον κάνει πιο απειλητικό, πιο απρόβλεπτο, που θα τον αλλάξει δημιουργικά επίπεδο. Στο πρώτο ημίχρονο με τη Βέστερλο, ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να βρει δίχτυα στην πρώτη μεγάλη ευκαιρία που πραγματοποίησε. Συνολικά, ήταν αποτελεσματικός, έχοντας δύο γκολ στις τρεις πρώτες του τελικές, δοκάρι στη συνέχεια και στο φινάλε μία σειρά ευκαιριών που θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει μεγαλύτερο σκορ.

Τούτο, όμως, πιθανότατα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Μόνο αν δημιουργείς σταθερά, μόνο αν απειλείς με συνέπεια, μόνο αν ο αντίπαλος αγκομαχάει να βγάλει την μπάλα από την περιοχή του, όπως η Βέστερλο από το 60’ έως το 80’, τα αποτελέσματα θα είναι σταθερά καλά και θα χαρακτηρίζονται από σταθερότητα. Το στοιχείο που άρεσε περισσότερο, στο ΟΑΚΑ, ήταν αυτή η πίεση στα τέσσερα τέταρτα του γηπέδου, στο δεύτερο ημίχρονο, η οποία έφερε φάσεις και γκολ για τον Παναθηναϊκό. Δεν το είχαμε δει, την περασμένη σεζόν, ως τακτική προσέγγιση από τον Ρουί Βιτόρια.

Κάνει «μπαμ» ότι το θέλει, το δουλεύει, θέλει να το μονιμοποιήσει στο παιχνίδι του Τριφυλλιού. Οι αντοχές για κάτι τέτοιο επιβάλλεται να είναι υψηλές και, αντικειμενικά, καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να παίζει έτσι για ενενήντα λεπτά. Αν μπορεί να το εφαρμόζει ο Παναθηναϊκός σε παιχνίδια με αντιπάλους χαμηλότερης δυναμικότητας, στις αρχές αγώνων που τα πόδια θα είναι πιο φρέσκα, τότε θα του δοθεί η δυνατότητα να «ξεκλειδώνει» παιχνίδια που δυσκολευόταν να πάρει. Αποτελεί αυτό το pressing ένα στοιχείο, το οποίο longterm δύναται να κάνει τη διαφορά.

Τώρα, αν το ματς με τους Βέλγους ήταν γενική πρόβα ενόψει του πρώτου αγώνα στη Γλασκώβη με τους Διαμαρτυρόμενους, θα φανεί. Εκπληξούλες στην αρχική ενδεκάδα υπήρχαν. Βασικός Τσέριν, βασικός Τουμπά, στον πάγκο ο Τετέ, ενδεικτικά. Ο Σλοβένος έχασε μεγάλο κομμάτι της προετοιμασίας, λόγω ενοχλήσεων στη γάμπα. Όχι επειδή έβαλε γκολ, ανήμερα των 26ων γενεθλίων του. Πρόσφερε ισορροπία στη μεσαία γραμμή, πάτησε στην αντίπαλη περιοχή, ήταν επαρκής ανασταλτικά. Αποδεικνύοντας ότι μπορεί να μην γίνεται να τα κάνει όλα τέλεια, αλλά έχει την ικανότητα να αποδίδει σε πολλούς τομείς με συνέπεια.

Ο Πέδρο Τσιριβέγια έδειξε τεράστια διάθεση στο ανασταλτικό κομμάτι, αλλά και στο playmaking από την πίσω ζώνη. Η πρόθεσή του να δείχνει με τα χέρια πού πρέπει να πάει η μπάλα, να κατευθύνει την τακτική όταν ο Παναθηναϊκός έχει την κατοχή, και να διυλίζεται παιχνίδι στα πόδια του αποτυπώνουν ορισμένους από τους λόγους απόκτησής του. Με ένα δημιουργικό μέσο, είτε στο «οκτώ» είτε στο «δέκα», ο Ισπανός έχει την ικανότητα να κάνει το Τριφύλλι πιο κυριαρχικό.

Τέλος, δίχως να παραγνωρίζεται η εικόνα των υπόλοιπων, ο Αντριάνο Μπρέγκου έκλεψε την παράσταση και όχι επειδή βρήκε γκολ. Μπαίνοντας ως αλλαγή δεν σταμάτησε να τρέχει, να πιέζει, να κυνηγάει με μανία και λύσσα κάθε μπάλα. Απλός στο παιχνίδι του, χωρίς «κορδελάκια», ώριμος ποδοσφαιρικά για τα δεκαεννέα του χρόνια. Δεν θα υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα για τον Ρουί Βιτόρια να του δώσει χώρο και χρόνο, βοηθώντας τον Παναθηναϊκό να καυχιέται ότι δημιούργησε ένα δικό του asset.