Η συγκινητική Τότεναμ που πάλεψε μέχρι τέλους με εννέα παίκτες και το ρίσκο του Ποστέκογλου

Τότεναμ και Τσέλσι μας χάρισαν τη Δευτέρα (06/11) ίσως το κορυφαίο φετινό παιχνίδι στην Premier League. Ένα ματς που τα είχε όλα. Γκολ, αποβολές και... πολύ VAR. Αν υπάρχει όμως κάτι που ξεχώρισε περισσότερο απ' όλα ήταν η μαχητική ψυχή και η αυταπάρνηση των «Σπερς» οι οποίοι δεν τα παράτησαν ποτέ, ακόμα και όταν όλα έμοιαζαν τελειωμένα.

Στο ντέρμπι της 11ης αγωνιστικής, η Τσέλσι επικράτησε με το εμφατικό 4-1 της Τότεναμ, σε μια αναμέτρηση που σημαδεύτηκε από τους αμέτρητους ελέγχους VAR και είχε πολλές διακυμάνσεις.

Η Τότεναμ πραγματοποίησε ονειρικό ξεκίνημα με γκολ στο 6' και λίγο έλλειψε να διπλασιάσει τα τέρματα της στο 14', όμως ο Σον ήταν οριακά εκτεθειμένος. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, τα «σπιρούνια» έπαθαν μπλακ άουτ και η Τσέλσι του Ποτσετίνο κυριάρχησε απόλυτα ακόμα και πριν την αποβολή του Ρομέρο, η οποία όπως ήταν φυσικό άλλαξε τα δεδομένα.

Η αυταπάρνηση της Τότεναμ όταν η κατάσταση έμοιαζε τελειωμένη

Η ομάδα του Άγγελου Ποστέκογλου αποδιοργανώθηκε, αφού είχε να αντιμετωπίσει τους τραυματισμούς των Μάντισον και Βαν ντε Βεν, σε συνδυασμό με την αλλαγή του Ντάιερ με τον Τζόνσον για να καλυφθεί το κενό του Ρομέρο.

Η κατάσταση έγινε δυσμενέστερη με τον Ουντότζι να δέχεται δεύτερη κίτρινη στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και κάπου εκεί όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει. Παρόλα αυτά, οι παίκτες της Τότεναμ με τρομερή αυταπάρνηση, πάλεψαν σαν σκυλιά σε όλο το δεύτερο μέρος. Έβγαιναν πρώτοι σχεδόν σε κάθε μονομαχία, πίεζαν σε όλο το μήκος του γηπέδου, ακόμα και με το τεράστιο αριθμητικό μειονέκτημα. Η Τσέλσι μέχρι να βρει το δεύτερο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, έμοιαζε αγχωμένη και ο Ποτσετίνο ήταν έξαλλος στον πάγκο, υπό το φόβο ότι δεν θα καταφέρει να κερδίσει αντίπαλο που παίζει με εννέα παίκτες.

Το εντυπωσιακότερο όλων όμως, ήταν το γεγονός ότι μετά το 2-1 του Τζάκσον, το οποίο θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν ταφόπλακα στα όνειρα της Τότεναμ να κρατήσει το αήττητο, οι «πετινοί» είχαν δύο κλασσικές ευκαιρίες με Μπεντανκούρ και Σον, ενώ το γκολ του Ντάιερ ακυρώθηκε για εκατοστά. Με εννέα παίκτες πίεζαν για την ισοφάριση, έχοντας μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Ο Βικάριο ήταν συγκινητικός, όχι μόνο για τις εντυπωσιακές επεμβάσεις του, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι ουσιαστικά έπαιζε... λίμπερο. Ο Χόιμπιεργκ, που φέτος έχει χάσει τη θέση του ως βασικός, αγωνίστηκε στο κέντρο της άμυνας και ήταν σαν να έπαιζε για δύο. Παρών σε όλες τις φάσεις με καίρια κοψίματα.

Ο Σον που αγωνιζόταν ως μοναδικός προωθημένος από το 55' και μετά, δεν σταμάτησε λεπτό να τρέχει και γενικότερα όλοι οι ποδοσφαιριστές του Ποστέκογλου άφησαν την ψυχή και τα... πνευμόνια τους μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του Όλιβερ.

Το ρίσκο του Ποστέκογλου 

Ο Ελληνοαυστραλός τεχνικός των «Σπερς», βίωσε για πρώτη φορά στη νέα του ομάδα μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Συνήθως έβρισκε τις λύσεις και το πλάνο του πήγαινε ακριβώς όπως υπολόγιζε, όμως σε αυτή την περίπτωση, κλήθηκε να αντιμετωπίσει κάθε λογής δυσκολία και να διαχειριστεί ένα ντέρμπι στο οποίο όλα πήγαιναν στραβά.

Οι αλλαγές του, ήταν ίσως οι πιο ορθολογικές και οι καλύτερες που μπορούσε να κάνει, δεδομένων των συνθηκών. Παρόλα αυτά, πήρε ένα ρίσκο που εν τέλει καταδίκασε σε μεγάλο βαθμό την ομάδα του.

Κράτησε στο παιχνίδι τον Ουντότζι, ο οποίος όχι μόνο είχε δεχθεί κίτρινη κάρτα, αλλά είχε... φλερτάρει και με απευθείας κόκκινη, την οποία γλίτωσε επειδή για μερικά εκατοστά δεν βρήκε τον Στέρλινγκ με τις τάπες. Πρόκειται άλλωστε για έναν ποδοσφαιριστή που παίζει αρκετά σκληρά, κάνει άτσαλα μαρκαρίσματα και φλερτάρει με την κάρτα σε κάθε παιχνίδι.

Ο Ποστέκογλου θα μπορούσε να τον είχε αποσύρει, φέρνοντας τον Χόμπιεργκ στα στόπερ, όπως έγινε μετά άλλωστε και τον Έμερσον στη φυσική του θέση, ως αριστερό μπακ, βάζοντας στο κέντρο έναν εκ των Μπεντανκούρ ή Σκιπ. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τι θα είχε συμβεί, ωστόσο ο προπονητής της Τότεναμ πήρε ένα ρίσκο που εν τέλει δεν του βγήκε. Βέβαια, είχε ήδη χρησιμοποιήσει τρεις από τις πέντε αλλαγές του και βάζοντας τον παράγοντα της κούρασης στην εξίσωση, θέλησε να κρατήσει τις δύο τελευταίες για το τέλος, κάτι που δεν του επέτρεψαν ξανά οι συνθήκες...