Ο Δημήτρης Σταματάκης στο Sportal: «Αυτός είναι ο λόγος που είμαι ευγνώμων στην Ατλέτικο Μαδρίτης - Δεν μου λείπει η Ελλάδα γιατί...»

Ο νεαρός ταλαντούχος τερματοφύλακας της Οσασούνα, Δημήτρης Σταματάκης, μιλάει στο Sportal για την ευκαιρία που του έδωσε η Ατλέτικο Μαδρίτης, την ποδοσφαιρική ζωή του στην Ισπανία και την απίστευτη εμπειρία να παίζει κόντρα σε μεγάλα ονόματα σε πολύ νεαρή ηλικία.

Ο Δημήτρης Σταματάκης ζει το όνειρο που θα ήθελαν -και θέλουν- να ζήσουν πολλά παιδιά, τα οποία ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Ο νεαρός ταλαντούχος Έλληνας τερματοφύλακας βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια στην Ισπανία και κάνει συνεχώς βήματα προόδου, με το μέλλον να διαφαίνεται κάτι παραπάνω από λαμπρό.

Από τις πλατείες και τις ακαδημίες Ιωνικού και Ατρόμητου βρέθηκε σε αυτές της Ατλέτικο Μαδρίτης. Στη συνέχεια ακολούθησε το πέρασμα του από την Ελντένσε, με την οποία κατάφερε την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, ενώ έπαιξε και στο Copa Del Rey και τώρα είναι ποδοσφαιριστής της Οσασούνα.

Ο 22χρονος γκολκίπερ μιλάει στο Sportal για το όνειρο που έγινε πραγματικότητα, αναλύει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, εκφράζει τα απίστευτα συναισθήματα που βίωσε με τις εξελίξεις που ήρθαν στην καριέρα του, αναφέρει πως είναι η εμπειρία να παίζεις κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και κατ' επέκταση σε κορυφαίους παίκτες σε ηλικία 19 ετών, ευχαριστεί την Ατλέτικο Μαδρίτης για την ευκαιρία που του έδωσε και αποκαλύπτει τους στόχους του.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Δημήτρη Σταματάκη στο Sportal:

- Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πότε μπήκε το... μικρόβιο για το ποδόσφαιρο μέσα σου και αν ήξερες εξ αρχής ότι ήθελες να γίνεις τερματοφύλακας η πιο μικρός σε φανταζόσουν να παίζεις σε άλλη θέση;

«Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα ως παίκτης από την πλατεία, όντας από τον Κερατσίνι, στο παιχνίδι με τους φίλους. Αλλά επειδή δεν ήμουν ποτέ από τις πρώτες επιλογές όταν διαλέγαν τις ομάδες, άρχισα να παίζω ως τερματοφύλακας και εκεί άρχισαν να με επιλέγουν πρώτο. Έτσι, όντας μικρός μου άρεσε που με διάλεγαν πρώτο μετά και άρχισα να παίζω τερματοφύλακας. Ήταν τελείως κατά τύχη. Αυτό έγινε σε ηλικία 10 ετών, που μέχρι τότε δεν ήμουν σε κάποια ακαδημία».

- Πως ήταν τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα;

«Μέχρι και τα 10 λοιπόν έπαιζα με τους φίλους στην πλατεία και μετά μπήκα στην ακαδημία του Ιωνικού, στην οποία ήμουν για τρία χρόνια. Στα 13 πήγα στην ακαδημία του Ατρόμητου για μία χρονιά μέχρι και τα 14 και μετά μέχρι τα 18 ήμουν στην Athens Goalkeeping Academy, η οποία είναι μία σχολή τερματοφυλάκων, που εδρεύει στην Αθήνα».

- Από την ακαδημία AGA πήγες για δοκιμαστικά στην Ατλέτικο και με το που σε είδαν αποφάσισαν να σε κρατήσουν. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;

«Ακριβώς. Έκαναν ένα δοκιμαστικό όταν ήμουν 16 και δόξα τον θεό πήγε πολύ καλά και τους άρεσα. Υπήρχε ενδιαφέρον από την πλευρά του να υπογράψουμε ένα συμβόλαιο μέχρι και τα 21, στην ουσία για πέντε χρόνια. Όντας κάτω των 18 η μητέρα μου ήταν λίγο αρνητική γιατί πίστευε πως ήμουν αρκετά μικρός, οπότε έπρεπε να περιμένω μέχρι τα 18. Και αυτό είναι το κομμάτι που θέλω να ευχαριστήσω την Ατλέτικο διότι θα μπορούσε να είχε επιλέξει οποιονδήποτε τερματοφύλακα του πλανήτη, αλλά παρ' όλα αυτά περίμενε δύο χρόνια για εμένα.

Στα δοκιμαστικά είχαν πάει και άλλα παιδιά και από αυτά τα παιδιά που επιλέξανε για να πάνε μετά επιλέξαν μόνο εμένα για να μείνω στην ομάδα. Καταλαβαίνεις μία ομάδα επιπέδου Ατλέτικο Μαδρίτης μπορούσε να επιλέξει τερματοφύλακα οποιαδήποτε ημέρα, από οποιαδήποτε χώρα. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά την Ατλέτικο να κάνει ημερησίως βιντεοκλήσεις με τη μητέρα μου για να μπορέσει να πείσει τη μητέρα μου να πει το "ναι" και να υπογράψω».

- Ανήμερα της ενηλικίωσής σου υπέγραψες συμβόλαιο με την Ατλέτικο. Θα μπορούσες να φανατστείς καλύτερο δώρο γενεθλίων;

«Όχι, η αλήθεια είναι πως δεν. Πόσα παιδιά θα μπορούσες να ρωτήσεις από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη αν θα υπήρχε καλύτερο δώρο από το να υπογράψουν σε μία ομάδα τόσο μεγάλη όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης και πιστεύω κανείς δεν θα σου έλεγε ότι υπάρχει καλύτερο δώρο. Αυτό που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι για να φτάσουν σε σημείο να πείσουν τη μητέρα μου ήρθαν δύο φορές από την Ισπανία στην Αθήνα για να μιλήσουν μαζί της.

Μία φορά ήρθε ο υπεύθυνος της Ατλέτικο μόνο και μόνο για να μιλήσει με τη μητέρα μου και μετά πήρε το αεροπλάνο και πάλι πίσω κατευθείαν. Κάτι το οποίο είναι συναρπαστικό. Και εγώ όντας ένα παιδί 16 χρονών λες "ώπα, τι γίνεται εδώ;". Δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα. Και θέλω να πω κάτι. Εάν με άφηνε τότε η μητέρα μου να πάω, που ήμουν 16 χρονών, πιστεύω πως ίσως να μην ήμουν προετοιμασμένος ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω και ίσως να είχα επιστρέψει.

Δηλαδή τώρα, ίσως και να ευγνωμονώ που δεν με άφησε τότε να φύγω γιατί όντως ήμουν μικρός και τότε δεν το έβλεπα καθαρά. Βέβαια, πολλά οφείλονται και στην υπομονή της Ατλέτικο Μαδρίτης. Γιατί αν είχε πει «δεν μπορώ να περιμένω, πρέπει να πάρω κάποιον άλλον» τώρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Οπότε ναι μεν από τη μία, αλλά ναι μεν και από την άλλη που και οι δύο πλευρές έκαναν το καλύτερο δυνατό».

- Σε αυτό το συμβόλαιο μπήκε όντως ρήτρα αποδέσμευσης 30 εκατομμυρίων ευρώ; Γιατί έτσι είχε γραφτεί.

«Αλήθεια είναι, αυτή ήταν η ρήτρα. Κάτι το οποίο τότε δεν το συνειδητοποιούσα, γιατί ήταν τόσο μεγάλη η αλλαγή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα που πήγα στο "Μετροπολιτάνο" για να υπογράψω και μου φαινόταν κάτι φυσιολογικό. Τώρα που έχουν περάσει πέντε χρόνια, σκέφτομαι πως αυτών των ειδών οι ρήτρες είναι αρκετά υψηλές. Είναι υπερβολικά υψηλές μάλλον».

- Μία ρήτρα που μπήκε ουσιαστικά γιατί η Ατλέτικο Μαδρίτης ήθελε να σε «δέσει».

«Ναι ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό και δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον όπως φάνηκε και από την υπομονή που έδειξε δύο χρόνια για κάτι που θα μπορούσα εγώ να γυρίσω στα 18 μου και να πω πως άλλαξα επιλογή και πάω αλλού. Ποιος τη σιγούρευε την Ατλέτικο; Τα λόγια μου μόνο. Όλα αυτά είναι πράξεις από την πλευρά τους, που εγώ μέχρι και σήμερα τους ευγνωμονώ για αυτά. Αν δεν είχαν κάνει εκείνη την προσπάθεια τότε μπορεί εγώ σήμερα να μην έπαιζα ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον όχι σε αυτό επίπεδο».

- Παράλληλα με την Ατλέτικο ή λίγο πριν, υπήρξε ενδιαφέρον και από ελληνικές ομάδες;

«Ναι υπήρξε ενδιαφέρον, αλλά δεν θα ήθελα τόσο να πω ονόματα. Όμως προτίμησα από τα 16 μέχρι τα 18 να μην υπογράψω σε κάποια ελληνική ομάδα γιατί ο στόχος μου ήταν το εξωτερικό. Και εφόσον ήδη υπήρχε το ενδιαφέρον από την Ατλέτικο δεν ήθελα να φανεί ότι πάω σε άλλη ομάδα, γιατί είχα συμφωνήσει μαζί τους έστω και προφορικά. Οπότε δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο».

- Μετά την Ατλέτικο ακολούθησε η Ελντένσε, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκες και στο Copa Del Rey κόντρα στην Μπιλμπάο. Πως το βίωσες αυτό;

«Ακριβώς όπως το είπες. Με την Ελντένσε εκείνη τη χρονιά ήμουν 19 χρονών και ήταν η δεύτερη μου χρονιά ως ενήλικας και ήταν η πρώτη μου χρονιά που μπήκα σε ποδόσφαιρο που δεν ήταν πλέον ακαδημίες. Εκείνη τη χρονιά καταφέραμε δύο πράγματα. Το ένα ήταν η άνοδος στη δεύτερη κατηγορία κάτι το οποίο είχε να γίνει 65 χρόνια, όπου στο πρωτάθλημα έπαιξα έξι παιχνίδια και στο Copa Del Rey όπως είπες, που για έναν πιτσιρικά, που μέχρι πτιν δύο χρόνια έκανε μόνο προπονήσεις τερματοφυλάκων ξαφνικά να παίζει εκεί...

Σκέψου τώρα σου μιλάω και βλέπω ένα κασκόλ που έχω που είναι από εκείνο το ματς με την Μπιλμπάο. Εγώ ζούσα ένα όνειρο εκείνη την ημέρα. Ήμουν 19 χρονών και έπαιζα αντίπαλος με τον Νίκο Γουίλιμας, τον Ινιάκι, τον Μουνιαίν, τον Σιμόν. Και έχω και μία φανέλα του Σιμόν, που ανταλλάξαμε φανέλες εκείνη την ημέρα. Ήταν ένα όνειρο. Μπορεί να μην καταφέραμε να περάσουμε στην επόμενη φάση, αλλά για ένα παιδί 19 χρονών να παίζει κόντρα σε μία ομάδα που μέχρι πριν δύο χρόνια έβλεπε μόνο στην τηλεόραση ήταν σοκαριστικό».

- Λίγα λόγια για τη μεταγραφή σου στην Οσασούνα και την παρουσία σου στη δεύτερη ομάδα.

«Κάνοντας την πρώτη μου χρονιά στην Ατλέτικο και τη δεύτερη στην Ελντένσε, στα 20 έρχεται η προοπτική της Οσασούνα. Υπήρξε ενδιαφέρον και από άλλες ομάδες, αλλά με τον ατζέντη που είχα τότε αποφασίσαμε πως η καλύτερη επιλογή ήταν η Οσασούνα. Και απ' ότι φάνηκε κι όλας στην πορεία ήταν μία αρκετά καλή επιλογή διότι τα δύο επόμενα χρόνια έπαιξα 40 παιχνίδια στην τρίτη κατηγορία της Ισπανίας. Κάτι το οποίο μέχρι τότε δεν είχα κάνει.

Οπότε σε ηλικία 20 ετών και ενώ είχα ένα ακόμα χρόνο συμβόλαιο με την Ατλέτικο ήρθε σε επαφή η Οσασούνα με την Ατλέτικο, τα βρήκαν και μετακόμισα στην Παμπλόνα. Στην αρχή είχα υπογράψει για δύο χρόνια και πέρυσι δόξα τον Θεό, καταφέρνοντας την παραμονή, ανανέωσα για ακόμα δύο χρόνια».

- Σου λείπει καθόλου η Ελλάδα;

«Να σου πω την αλήθεια πλέον όχι. Σίγουρα μου λείπει η επαφή με τους συγγενείς μου και τους φίλους μου, αλλά δεν μου λείπει η ζωή που είχα στην Ελλάδα, γιατί πλέον έχω φτιάξει τα πράγματα στο δικό μου γούστο. Στη δικιά μου καθημερινότητα. Μία καθημερινότητα ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, που θα πάει το πρωί στην προπόνηση, το μεσημέρι θα ξεκουυραστεί, το απόγευμα να πάει γυμναστήριο και να πιει ένα καφέ με τους συμπαίκτες του. Επειδή λοιπόν η καθημερινότητα είναι γεμάτη και μάλιστα με πράγματα που μου αρέσουν και μου γεμίζουν την ημέρα δεν νιώθω αυτή τη στιγμή ότι μου λείπει η Ελλάδα.

Τα πρώτα χρόνια ναι το ένιωθα αρκετά. Ήταν η αλλαγή και ακόμα δεν είχα βρει τον ρυθμό μου. Το παιδί που φεύγει ξαφνικά από το σπίτι του, από τη μία στιγμή στην άλλη, χωρίς την οικογένεια του, ξένη γλώσσα, ξένός χώρος. Πλέον έχω τους φίλους μου εδώ, συμπαίκτες, γνωστούς. Μία καθνερινότητα που με καλύπτει. Σε αυτό το κομμάτι βοήθησε πολύ και το θέμα της ψυχολογίας. Έχω δουλέψει με αρκετούς ψυχολόγους, αλλά με τον ψυχολόγο που δουλεύω τον τελευταίο 1,5 χρόνο έχουμε φέρει την καθημερινότητα στα μέτρα μου. Και έτσι περνάει ευχάριστα η κάθε μέρα».

- Ποιοι είναι οι στόχοι σου από εδώ και πέρα;

«Όσους ποδοσφαιριστές ρωτήσεις κανείς δεν θα σου πει ότι συμβιβάζομαι με το "λίγο". Μου αρέσει να μη βάζω ταβάνι. Να πω ότι για φέτος το σίγουρο είναι σαν πρώτος στόχος είναι με τη δεύτερη ομάδα της Οσασούνα να καταφέρουμε την παραμονή στην κατηγορία, στην υψηλότερη κατηγορία που παίζουν οι β' ομάδες εκτός της Σοσιεδάδ που ανέβηκε στη δεύτερη κατηγορία πέρυσι.

Και προσωπικά δεν θα πω συγκεκριμένο στόχο, αλλά θα πω να ξεκλειδώσω ένα επίπεδο του Δημήτρη, που δεν έχω παρουσίασει μέχρι σήμερα. Δηλαδή στόχος μου είναι να μπορέσω να ξεκλειδώσω ένα επιπέδο δικό μου αγωνιστικά, που μέχρι σήμερα να μην το έχω δείξει. Και αυτό δεν σε περιορίζει ποτέ με αριθμό παιχνιδιών, αποκρούσεων, με τίποτα. Ποτέ δεν είσαι ευχαριστημένος και ναι μεν χαίρεσαι όταν πετυχαίνεις κάτι, αλλά ποτέ δεν σου φτάνει».