Εθνική ομάδα: Η ελπίδα για μετάλλιο

Η Εθνική μας ομάδα διεκδικεί την επιστροφή στην τετράδα κορυφαίας διοργάνωσης στο επερχόμενο Eurobasket – Με οδηγό τον Γιάννη και το “last dance” μιας σπουδαίας γενιάς - Γράφει ο Νότης Ψιλόπουλος.

Είναι αλήθεια πως το ελληνικό μπάσκετ δεν παράγει πλέον ταλέντα με τη συχνότητα και την ποιότητα του ένδοξου παρελθόντος. Η «δεξαμενή» δεν ξεχειλίζει όπως άλλοτε. Εκεί που υπήρχε πληθώρα επιλογών και οι προπονητές... πονοκεφάλιαζαν για το ποιον να αφήσουν εκτός, σήμερα γίνεται αγώνας για να συμπληρωθεί μια δωδεκάδα υψηλού επιπέδου.

Η Εθνική μας ομάδα ρίχνεται στη μάχη στις 28 Αυγούστου, με αντίπαλο την Ιταλία στην Κύπρο, σε έναν όμιλο ιδιαίτερα ανταγωνιστικό. Εκτός των Ιταλών, υπάρχουν οι πάντα επικίνδυνοι Ισπανοί, η αθλητική Βοσνία του Ντζάναν Μούσα, η σκληροτράχηλη Γεωργία του Τόρνικε Σενγκέλια, αλλά και η οικοδέσποινα Κύπρος. Οι τέσσερις πρώτες ομάδες θα περάσουν στη φάση των «16» — και η πρόκριση μοιάζει δεδομένη για τη «γαλανόλευκη». Το κρίσιμο ερώτημα είναι: μπορεί αυτή η ομάδα να κάνει επιτέλους το βήμα παραπάνω;

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, πρόκειται για ένα μικρό μπασκετικό παράδοξο: η Ελλάδα έχει να φτάσει στην τελική τετράδα μεγάλης διοργάνωσης από το 2009. Από εκείνο το Eurobasket στην Πολωνία, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, με ηγέτη μάλιστα τον σημερινό προπονητή της, Βασίλη Σπανούλη. Έκτοτε, ακολούθησε μια λαμπρή γενιά παικτών που άφησε στίγμα σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό αλλά και στην ευρωπαϊκή σκηνή (Σπανούλης, Ζήσης, Πρίντεζης, Μπουρούσης, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Σλούκας, Καλάθης, Μάντζαρης, Παπαπέτρου, Παπαγιάννης). Κι όμως, παρά τις διαδοχικές προσπάθειες, το εμπόδιο των προημιτελικών έμενε πάντα αξεπέραστο.

Το μεγαλύτερο ίσως ερωτηματικό και ταυτόχρονα η πιο φωτεινή ελπίδα ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο. Για σχεδόν μια δεκαετία, η Ελλάδα διαθέτει στο ρόστερ της έναν από τους κορυφαίους παίκτες του κόσμου — MVP του ΝΒΑ, ασύλληπτος αθλητικά, μοναδικός στο είδος του. Κι όμως, το πολυπόθητο μετάλλιο δεν ήρθε ποτέ. Θα είναι πραγματικά άδικο, σχεδόν ειρωνικό, να μη συνοδευτεί η παρουσία του με μια μεγάλη διάκριση σε εθνικό επίπεδο. Βέβαια, δεν μπορεί να παίζει μόνος του. Χρειάζεται ένα σύνολο που θα ενισχύει τις αρετές του, θα «κουμπώνει» γύρω του, την ώρα που κι εκείνος οφείλει να κάνει τους γύρω του καλύτερους.

Το φετινό Eurobasket, όμως, έχει και ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος: είναι, κατά πάσα πιθανότητα, το τελευταίο μεγάλο τουρνουά για δύο σημαίνοντα μέλη αυτής της γενιάς — τους Κώστα Παπανικολάου και Κώστα Σλούκα. Δύο αθλητές με σημαντικές πορείες τόσο στις μικρές Εθνικές ομάδες όσο και σε συλλογικό επίπεδο, που στα 35 τους κυνηγούν το προσωπικό τους απωθημένο: ένα μετάλλιο με το εθνόσημο στο στήθος. Έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα σε επίπεδο ομάδων, η κορυφαία εθνική διάκριση είναι η τελευταία «έλλειψη» στο βιογραφικό τους. Θα είναι το δικό τους "last dance".

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν ο Βασίλης Σπανούλης — ως προπονητής πια — θα καταφέρει να χτίσει μια ομάδα ικανή να επιστρέψει στην τετράδα. Θα ποντάρει στην αδιαμφισβήτητη κλάση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, στην ηγετική παρουσία των Σλούκα και Παπανικολάου, στα επιθετικά ξεσπάσματα του Τάιλερ Ντόρσεϊ, και στη δυναμική του Ντίνου Μήτογλου. Από εκεί και πέρα, η γραμμή ψηλών μοιάζει αποδυναμωμένη: ο Κώστας Αντετοκούνμπο είναι ο μοναδικός καθαρός σέντερ, καθώς ο Γιώργος Παπαγιάννης έχει δηλώσει «απών». Πίσω τους, οι Τολιόπουλος, Λαρεντζάκης και Καλαϊτζάκης θα έχουν περισσότερο υποστηρικτικό ρόλο, με τον Σπανούλη να καλείται να γεμίσει το παζλ με δυσκολία αλλά και έμπνευση.

Πολλές εθνικές ομάδες θα έχουν ηχηρές απουσίες στο φετινό τουρνουά. Ωστόσο, παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Γερμανία, η Σερβία και η Γαλλία αναμένεται να είναι φαβορί για τα μετάλλια. Η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν. Τα φιλικά προετοιμασίας που ακολουθούν θα μας δώσουν την πρώτη εικόνα — το πρώτο «δείγμα γραφής». Αν ο Γιάννης πατήσει το παρκέ σε beast mode, ο Σλούκας ανταποκριθεί πλήρως στις ευθύνες του, ο Ντόρσεϊ δώσει λύσεις στο σκορ, και οι Παπανικολάου και Μήτογλου παίξουν στα στάνταρ τους, τότε η Εθνική μπορεί και πρέπει να ελπίζει.