Η... Αταμανική προσέγγιση, η πανέτοιμη Τουρκία, το μπέρδεμα της Εθνικής και η ελπίδα για happy ending

Η εξήγηση για την απόλυτη κυριαρχία της Τουρκίας επί της Εθνικής βάσει του διαβάσματος του Αταμάν και των παικτών του, ο αποπροσοανατολισμός των διεθνών μας και η τελευταία ευκαιρία την Κυριακή (14/9, 17:00).

Η ήττα από την Τουρκία με το ευρύ 68-94 έχει πολλές εξηγήσεις. Μπορείς να το πιάσεις πραγματικά από παντού. Έχει, όμως, πραγματική αξία πλέον; Μάλλον όχι. Το μόνο που έχει πλέον πραγματική αξία είναι ο αγώνας για ένα μετάλλιο, 16 έτη μετά κόντρα στη Φινλανδία (14/9, 17:00). Δεν θα έχει όμως την ίδια αίγλη με αυτήν που θα είχε το -πιθανώς- χρυσό.

Η Εθνική δεν είναι ότι παρουσιάστηκε ανέτοιμη πνευματικά και αγωνιστικά στο ματς με την Τουρκία. Οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν, από την άλλη, ήταν πανέτοιμοι και καλύτεροι. Και το γνωρίζαμε ότι είναι καλύτεροι, τόσο βάσει της εικόνας τους στο παρκέ όσο και βάσει του τι λένε οι αριθμοί. Δεν διάβασαν απλώς καλά το παιχνίδι, είχαν έρθει ήδη διαβασμένοι.

Η αντιμετώπιση του Αταμάν στους... παίκτες του

Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ναι, μπορούμε να πούμε ότι έπαιξε ρόλο το γεγονός πως ο Αταμάν ήξερε τους παίκτες της Ελλάδας από τον Παναθηναϊκό. Τον Σλούκα, αν και υπήρξε ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής, κατάφερε στην αρχή να τον περιορίσει πολύ, με παγίδες και συνεχή πίεση από τα γκαρντ. Ο Μήτογλου από την άλλη, δυσκολεύτηκε πολύ στο μαρκάρισμα των ψηλών της Τουρκίας και ιδίως του Σενγκούν.

Ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ δεν κατάφερε να υπάρξει τόσο χρήσιμος και παράγοντας «Χ» όπως στα προηγούμενα ματς στο Ευρωμπάσκετ, ενώ ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης ίσως είχε και την πιο τίμια εικόνα από τους Έλληνες παίκτες που προπόνησε την περασμένη αγωνιστική σεζόν ο Αταμάν στον Παναθηναϊκό. Βοήθησε, λοιπόν, η καθημερινή τριβή του με τους διεθνείς μας, αφού ήξερε τα... χούγια τους.

Το σφιχτό ροτέισον της Τουρκίας και το αντιστρόφως ανάλογο της Εθνικής

Κάτι που είναι αξιοσημείωτο να αναφέρουμε είναι και το ροτέισον. Ο Αταμάν είχε μία απολύτως... αταμανική προσέγγιση. Λίγοι και καλοί, όπως πήρε την Ευρωλίγκα το 2024 με τους πράσινους. Οσμάνι 34 λεπτά, Οσμάν επίσης, 33 ο Σενγκούν, 31 ο Λάρκιν, 26 ο Χαζέρ, 13 ο Σιπάχι και 12 ο Κορκμάζ. Οι υπόλοιποι πέντε από 8 και κάτω και οι τέσσερις εξ αυτών από 3 και 2 λεπτά.

Σφιχτό και κλειστό ροτέισον δηλαδή, εν αντιθέσει με εκείνο του Βασίλη Σπανούλη. Ο Έλληνας κόουτς αναγκάστηκε να προβεί σε διάφορα σχήματα και πεντάδες, μέχρι να βρεθεί το ιδανικό, ωστόσο απλώς... δεν ήταν το βράδυ των διεθνών μας. Για την ακρίβεια, ήταν το βράδυ της Τουρκίας και όποιος κι αν βρισκόταν από την Εθνική στο παρκέ, δεν κατάφερνε να κάνει το παιχνίδι του.

Μόλις δύο παίκτες είχαν μονοψήφιο αριθμό λεπτών συμμετοχής από την Ελλάδα και ο ένας εξ αυτών είχε παρά ένα διψήφιο (δηλαδή 9') και ήταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Αυτό δείχνει με τον πλέον έκδηλο τρόπο πως όλοι πάλεψαν, προσπάθησαν να κάνουν πράγματα, αλλά απλώς δεν μπορούσαν. Η Τουρκία ήταν ανώτερη και το έδειξε με το που ξεκίνησε το ματς και το 7-0 που είχε ως είσοδο (που έγινε και 3-12 λίγο αργότερα).

Το αναπάντεχο ξέσπασμα Οσμάνι μπέρδεψε την Εθνική

Η εμφάνιση του Ερτσάν Οσμάνι δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση, αφού ο ίδιος έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του με την Εφές και έχει δείξει ότι είναι ένας ικανότατος ρολίστας, που μπορεί κάλλιστα να γίνει και πρωταγωνιστής, αν του κάτσει το παιχνίδι. Είναι πάντα μία απειλή, αν και χτες το... παράκανε βάζοντας για πρώτη φορά στην καριέρα του 6 τρίποντα σε ένα ματς.

Η πολύ καλή παρουσία όμως του Οσμάνι, ξεκλείδωσε του συμπαίκτες του για τα καλά, αφού ήταν αναπάντεχη για τους διεθνείς μας. Είχαν μπει πλέον σε ένα... τρυπάκι του «πώς θα σταματήσουμε τον Οσμάνι» και ίσως η συγκέντρωσή τους στο αρχικό πλάνο -αν υπήρξε κάτι συγκεκριμένο για να ακολουθηθεί- χάθηκε και έπρεπε να προσαρμοστούν σε μία πιο ειδική συνθήκη.

Ο Οσμάν μας πλήγωσε πολύ με τα γνωστά του drive και σπλίταρε την άμυνα πολύ καλά, δημιουργώντας ακαριαία ρήγματα και χώρο στον Σενγκούν για να χτυπήσει από μέσα. Η πολύ καλή άμυνα δε, των Τούρκων στην περιφέρεια, έφερε κλεψίματα από νωρίς και πόντους στο τρανζίσιον. Μάνι - μάνι, οι πόντοι μαζεύτηκαν και η αστοχία της Εθνικής, αλλά και η γενικότερη αναποφασιστηκότητα στην επίθεση, δημιούργησε τρικυμία.

Και για να μην λέμε ψέματα, το παιχνίδι στο δεύτερο μέρος, όσο πιο πολύ περνούσε ο χρόνος τόσο πιο πολύ έχανε το ενδιαφέρον του. Μιλάμε για διαδικαστικού χαρακτήρα υπόθεση, αφού οι Τούρκοι δεν άφησαν κανένα περιθώριο στους διεθνείς μας. Και στο τέλος μάλιστα, έπαιζαν πολύ πιο χαλαρά, δίνοντας την εντύπωση πως αν συνέχιζαν, το κοντέρ θα ξεπερνούσε τα... όρια ταχύτητας!

Η ελπίδα για ένα -όσο γίνεται- happy ending

Τέλος πάντως, το φινάλε στο ταξίδι αυτό ήταν εν μέρει άδοξο, ωστόσο υπάρχει η ευκαιρία να χρυσωθεί το χάπι. Ή μάλλον, να χαλκευθεί, αφού οι διεθνείς μας θα έχουν την ευκαιρία να περάσουν ένα μετάλλιο στο λαιμό 16 χρόνια μετά το τελευταίο. Αν μη τι άλλο και αυτό μία επιτυχία θα είναι, ιδίως βάσει των προσδοκιών που -δεν- υπήρχαν πριν τρεις εβδομάδες, όμως σίγουρα η... ξενέρα συνεχίζει να υπάρχει, αφού όλα μέχρι τις 21:00 της Παρασκευής έμοιαζαν βγαλμένα από το πιο ωραίο παραμύθι.