Η ΑΕΚ γκρεμίστηκε εντελώς και έγινε πολύ καθαρό το πως πρέπει να ξαναχτιστεί

Ο Κώστας Τσίλης για το τελευταίο... κομμάτι του οικοδομήματος της ΑΕΚ που κατέρρευσε στην Τούμπα και ποιες εικόνες ήταν οδηγός για το κτίσιμο της επόμενης μέρας

Για να είμαστε τίμιος, για κάποιο άγνωστο, εντελώς παράλογο και αντιποδοσφαιρικό λόγο, πριν από το ματς της Τούμπας είχα την πεποίθηση πως η ΑΕΚ θα μπορούσε και να κερδίσει. Ίσως διότι αδυνατούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα πως θα έκλεινε playoffs με το αδιανόητο των έξι ηττών σε έξι ματς. Ίσως διότι αρνιόμουν να πιστέψω πως δεν θα βγει λίγος εγωισμός, λίγο αίσθημα αυτοσυντήρησης, λίγο θάρρος, έστω και στο παραπέντε.

Τελικά όσο περνούσε η ώρα στο ματς της Τούμπας και έβλεπα αυτά που έβλεπα απ’ αυτούς που είχαν μπει με τις κιτρινόμαυρες φανέλες, το μοναδικό που υπήρχε ως ερωτηματικό, ήταν τον τρόπο που θα βρει η ΑΕΚ να φάει το γκολ και να χάσει. Ήρθε από βολέ στόπερ, με το κακό του πόδι, από το ύψος του πέναλτι, μετά από στατική φάση. Ευρηματικό αν μη τι άλλο, δεν το βλέπουμε δα και συχνά.

Ναι, υπήρχε πεντακάθαρο φάουλ στον Πινέδα πριν από το φάουλ πάνω στον Κωνσταντέλια, το οποίο δεν το έδωσε ο Γερμανός διαιτητής. Ένας διαιτητής που ξαφνικά μας προέκυψε Κυριακή μεσημεράκι πριν το φαγητό αντί του Μπριχ που κάπου, κάπως τραυματίστηκε. Αν αυτό είχε γίνει πέρυσι, θα έπαιζε σε έκτακτα δελτία. Όμως όταν γκρεμίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα σου ως ΑΕΚ, δύσκολα να ψάξεις για κοινόχρηστα που σου χρωστάνε.

Διότι η πραγματικότητα είναι πως το οικοδόμημα της ΑΕΚ, που έτσι κι αλλιώς πήγε ετοιμόρροπο στην Τούμπα, γκρεμίστηκε εντελώς. Δυστυχώς δεν έμεινε τίποτα, ούτε από το πρότζεκτ ενός προπονητή που ήταν ο πιο πετυχημένος και ο πιο συμβατός στον σύλλογο μετά τον Μπάγεβιτς. Ούτε από παίκτες ποιοτικούς και καλοπληρωμένους, ούτε από τίποτα. Οι έξι ήττες και κυρίως αυτή η εικόνα της ανημποριάς και της έλλειψης πάθους, τα γκρέμισε όλα και δεν άφησε τίποτα όρθιο.

Έβλεπες τα παιδιά του μπάσκετ, μόνο με το πάθος τους και με την δίψα τους και με την κ…ψα τους, από το -17 που έχαναν στον μικρό τελικό, το γύρισαν απέναντι στην Τενερίφη που είναι 2η στο ισπανικό πρωτάθλημα και με τριπλάσιο μπάτζετ. Και έβλεπες μετά και τους παίκτες του ποδοσφαίρου, που δεν ήταν αδιάφοροι, όπως δεν ήταν και σε κανένα άλλο ματς των playoffs (εξαίρεση δυο-τρεις), αλλά πάθος και κ…ψα, δεν είχαν ούτε για δείγμα. Χωρίς αυτά ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε στο μπάσκετ, δεν πας πουθενά. Αυτά είναι η βάση και η δύναμη που κινεί και την ποιότητα και την τεχνογνωσία και την τακτική.

Αυτό είχε η ΑΕΚ κυρίως την χρονιά του νταμπλ, αλλά ίσως και πέρυσι, αλλά το έχασε εντελώς. Νομίζω συνέβη σ’ εκείνα τα καταραμένα 12 λεπτά πέρυσι στην Τούμπα, που δεν μπόρεσε να κρατήσει το πρωτάθλημα, ενώ είχε περιθώριο να φάει και ένα γκολ. Τώρα βεβαίως αυτό δείχνει τόσο μακρινό. Τώρα στο ίδιο γήπεδο, γκρεμίστηκαν όλα και εντελώς. Και πλέον από την Δευτέρα και μάλιστα πρωί – πρωί, θα πρέπει το οικοδόμημα να αρχίσει να κτίζεται από την αρχή. Έχοντας ξεκάθαρα οδηγό όλα όσα έγιναν την φετινή σεζόν, αλλά κυρίως σ’ αυτούς τους δυο τελευταίους εφιαλτικούς μήνες. Ίσως ακόμα και μόνο με την εικόνα του τελευταίου ματς.

Στην Τούμπα αυτά που είδα απ’ όλους όσους μπήκαν στο γήπεδο φορώντας την κιτρινόμαυρη φανέλα, ήταν μόνο έναν Μάνταλο να ξέρει τι αυτό συνεπάγεται. Άντε και ο Μήτογλου. Μέχρι εκεί. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν παραδομένη σε μια ποδοσφαιρική μοίρα, στην οποία επί της ουσίας οι ίδιοι είχαν καταδικάσει την ΑΕΚ σ’ αυτή. Ο Μάνταλος στα 34 του, έπαιξε αμυντικό χαφ και αρνιόταν να συμβιβαστεί με την μοίρα αυτή. Μπορεί να έχει ακούσει πολλά, μπορεί να πολλές φορές και ο ίδιος να τα έχει κάνει στραβά, αλλά σ’ όλα τα playoffs αλλά και στην Τούμπα ένιωθε, έπαιζε, έτρεχε, πάλευε, μέχρι τέλους. Στο 88’ έδωσε πάρε βάλε πάσα στον Μαρσιάλ, αλλά εκείνος πλάσαρε σαν να κάνει άσκηση στην προπόνηση και όχι σαν να παίζεται όλη η χρονιά.

Η ΑΕΚ φυσικά και δεν γίνεται να κτιστεί πάνω στον Μάνταλο. Ούτε και θα το επιχειρήσει. Αλλά χρειάζεται να κτιστεί πάνω σε Μάνταλους. Παίκτες που να είναι μεν ποιοτικοί, όμως και να νιώθουν που βρίσκονται και τι φανέλα φοράνε και να αισθάνονται πάντα την κάψα να φανούν και να διακριθούν μέσα απ’ αυτή. Προφανώς δεν είναι τυχαίο που αυτοί πάλεψαν και έτρεξαν μέχρι το τελευταίο παιχνίδι είναι συμπτωματικά οι Έλληνες παίκτες της ΑΕΚ. Δεν το εστιάζω καν εκεί, αλλά κυρίως στην ανάγκη να φτιαχτεί η νέα ΑΕΚ με παίκτες που θα σκυλιάζουν ακόμα και όταν όλα δείχνουν χαμένα όπως ο Μάνταλος. Και όχι με κάποιους που δεν θα αλλάζουν το αργό τέμπο τους, που δεν θα ανάβουν και δεν θα σβήνουν, ακόμα και όταν η ΑΕΚ καίγεται. Όπως για παράδειγμα ο Περέιρα. Το δοκίμασε αυτό το μοντέλο των φτασμένων με τα φανταχτερά βιογραφικά. Δεν της βγήκε και το πλήρωσε. Αναγκαστικά πρέπει να το πάρει αλλιώς.

Υπάρχει και μια άλλη εικόνα από την Τούμπα που πρέπει να είναι οδηγός. Η ενδεκάδα της ΑΕΚ είχε μέσο όρο ηλικίας πάνω από τα 31. Στο πρώτο ημίχρονο ο Πινέδα προσπαθούσε κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα να βγάλει την ομάδα σε γρήγορο transition και δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης από τους μεσοεπιθετικούς που να έχει την ταχύτητα και τις αντοχές να τον ακολουθήσει. Η ΑΕΚ χρειαζόταν να ανεβάσει τις εντάσεις και δεν υπήρχε κανείς για να το κάνει. Το ρόστερ έτσι κι αλλιώς θα αλλάξει. Είπαμε, γκρεμισμένο γαρ. Δεν γίνεται να κτιστεί με τους ίδιους ηλικιακούς όρους.

Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και η ΑΕΚ πρέπει να το ακολουθήσει. Το λάθος της να μην έχει επενδύσει καθόλου στις Ακαδημίες της, το πλήρωσε και θα συνεχίσει να το πληρώνει. Αυτό που τουλάχιστον οφείλει να κάνει, είναι ψάξει και να βάλει στο ρόστερ της όσους περισσότερους Ζίνι ή όσους περισσότερους Λιβάι Γκαρσία, μπορεί. Μονόδρομος είναι αυτός για την ΑΕΚ και τον έδειξε και όλο αυτό που έγινε στην φετινή σεζόν, αλλά και όλο αυτό που γίνεται δίπλα της στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Και κάτι τελευταίο. Το γεγονός πως ο Άλβες δεν περίμενε να τελειώσει το ματς στην Τούμπα για να αποχαιρετίσει τους παίκτες, πριν από το παιχνίδι ανέβαζε στα σόσιαλ του φωτογραφίες αποχαιρετισμού με τον Λαμέλα και μετά την λήξη ενώ τα πάντα στην ΑΕΚ γκρεμιζόντουσαν τον ενδιέφερε περισσότερο να αποχαιρετίσει τον Βιεϊρίνια, φανερώνει πως δεν ήταν μόνο κάποιοι ποδοσφαιριστές που δεν είχαν πάρει χαμπάρι πως γκρεμιζόταν ο τόπος.