Η πιο never give up εκδοχή της ΑΕΚ και ακόμα μια κατάρα που ξόρκισε η Φιλαδέλφεια

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την ΑΕΚ του Νίκολιτς που έχει μια ομάδα που πολεμά, πιστεύει και δεν εγκαταλείπει ούτε λεπτό και αυτό την οδηγεί, αλλά και για τη Νέα Φιλαδέλφεια που έσπασε ακόμα μια κατάρα

Βάζω το χέρι μου στην φωτιά, πως δεν υπήρχε ουδείς ακραιφνής ΑΕΚτζής και γαλουχημένος με το dna αυτής της ομάδας, που δεν είχε αρχίσει να αισθάνεται να τον ζώνουν τα φίδια, όταν πριν από το ματς με την Κραϊοβα, διάβαζε την τεράστια λίστα από κέρδη που θα έδινε η νίκη. Και αυτά τα φίδια έγιναν ακόμα πιο απειλητικά, όταν ο Κοϊτά αντί να βρει δίχτυα στο τέταρτο λεπτό, έστειλε την μπάλα στο δοκάρι.

Για όσους δεν το έχουν καθαρό στο μυαλό τους, η ΑΕΚ πήγε να παίξει ένα ματς με γιγαντιαίο «πρέπει», με μια μεγάλη λίστα απόντων, αλλά και με πολύ ταλαιπωρημένους και καταπονημένους παρόντες από τα συνεχόμενα παιχνίδια. Ο Νίκολιτς δηλαδή, αφενός είχε περιορισμένες επιλογές, αφετέρου οι επιλογές που μπορούσε να κάνει, είτε είχαν φορτωθεί με υπερβολικά πολλά αγωνιστικά λεπτά, είτε δεν ήταν απολύτως έτοιμοι καθότι επέστρεφαν από τραυματισμό.

Επομένως στα μάτια τα δικά μου, το ματς με την Κραϊόβα, είχε έντονη μυρωδιά γκέλας προτού καν ξεκινήσει. Μυρωδιά που έγινε ακόμα πιο έντονη, όταν φαινόταν πολύ ξεκάθαρα πως ήταν ένα παιχνίδι που δεν βόλευε την ΑΕΚ. Το κόλπο της Σαμψούντας με τα τέσσερα κεντρικά χαφ πίσω από τους Κοϊτά και Γιόβιτς αυτή την φορά δεν μπορούσε να δουλέψει. Πρώτον διότι οι Ρουμάνοι το είχαν διαβάσει πολύ καλά και δεύτερον, διότι ήταν εμφανέστατο το έλλειμμα της ενέργειας.

Επίσης από εκεί που η ΑΕΚ έδειχνε πως δυσκολεύεται να φέρει το ματς αυτό στα μέτρα της, της προέκυψε να χάνει όχι μόνο μ’ ένα, αλλά με δυο γκολ διαφορά. Και ακόμα και οι παρεμβάσεις που έκανε ο Νίκολιτς στο ματς με τον Ελίασον και τον Κουτέσα στα δυο άκρα, έδειχνε πως δύσκολα θα έδινε αποτελέσματα, καθότι και οι δυο επέστρεψαν μετά από απουσία λόγω τραυματισμού και τους έλειπε ο ρυθμός. Ας βρήκε το 2-1 με τον Βίντα από στατική φάση, η ΑΕΚ έδειχνε πως καθαρά ποδοσφαιρικά, δύσκολα θα μπορούσε να το γυρίσει αυτό το ματς.

Αυτό όμως που όλοι εμείς βλέπαμε, ο Νίκολιτς πρώτος και μετά οι παίκτες του, αρνήθηκαν να το δουν. Δεν συμβιβάστηκαν με το είμαστε κουρασμένοι και όλα στραβά μας πάνε, τι να κάνουμε. Δεν το παράτησαν το ματς ούτε ένα λεπτό, ακόμα και όταν το παιχνίδι έφτασε στις καθυστερήσεις και η ΑΕΚ δεν είχε κάνει ούτε φάση, για να απειλήσει για την ισοφάριση. Έδειχνε και κουρασμένη και πελαγωμένη. Αλλά όχι παραιτημένη. Και αυτό είναι το κλειδί και όλων όσων έκανε η ΑΕΚ με την Κραϊόβα και όσα κάνει γενικώς στην φετινή σεζόν.

Ο Νίκολιτς έχει φτιάξει μια ομάδα, που αυτό το πολεμάμε, πιστεύουμε, δεν εγκαταλείπουμε ποτέ, που είπε ο Σέρβος τεχνικός στα αποδυτήρια πριν την Άντερλεχτ, έχει γίνει τρόπος ζωής και οδηγός του παιχνιδιού. Αυτή η ΑΕΚ, είναι η πιο never give up εκδοχή, των πολλών τελευταίων χρόνων. Σκεφτείτε πως με το 2-2, που παρεμπιπτόντως έγινε με σέντρα του Ελίασον και σκοράρισμα του Κουτέσα που μέχρι εκείνο το σημείο ήταν σχεδόν άφαντοι, η ΑΕΚ μια χαρά βολευόταν. Όλα τα ματς είχαν τελειώσει, ήταν στην οκτάδα έστω και όγδοη. Ο στόχος είχε επιτευχθεί.

Δεν υπήρχε όμως ούτε ένας, είτε μέσα στο γήπεδο, είτε στον πάγκο, είτε στις εξέδρες, που αν έδειχνε πως θέλει να βολευτεί. Ο Νίκολιτς ζητούσε από τους παίκτες του να βγουν μπροστά να κυνηγήσουν το γκολ. Οι στόπερ της ΑΕΚ, ανέβηκαν στην αντίπαλοι περιοχή και ο ένας εξ αυτών κέρδισε το πέναλτι. Και ο Γιόβιτς που από τις 23 Νοεμβρίου και μετά, έχει παίξει σε οκτώ ομάδα σ’ όλα βασικός, είχε και το καθαρό μυαλό και τα σταθερά πόδια να στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

Αυτό που κατάφερε η ΑΕΚ του Νίκολιτς, είναι όχι μόνο στο τέλος της βραδιάς να τερματίσει στην 3η θέση, την καλύτερα που έχει πάρει ποτέ ελληνική ομάδα σε όμιλο του Κόνφερενς, όχι μόνο να εισπράξει όλα τα πολλά και σημαντικά οφέλη, αλλά να αποδείξει πρώτα στον ίδιο τον εαυτό της, πως μπορεί να πετύχει τα πάντα. Και μπορεί να πετύχει τα πάντα, διότι είναι ίσως η πιο never give up εκδοχή της ΑΕΚ, των τελευταίων πολλών χρόνων. Μια ΑΕΚ που πιστεύει πως μπορεί να πετύχει αυτό που θέλει, με όποιον αντίπαλο, σε όποιο γήπεδο, όπως και αν έχει πάει το ματς. Έργο Νίκολιτς φυσικά.

Αλλά και έργο Νέας Φιλαδέλφειας. Το γήπεδο εξερράγη σαν ηφαίστειο μόλις η ΑΕΚ ισοφάρισε σε 2-2. Και σε μεγάλο βαθμό, έσπρωξε τους παίκτες να κυνηγήσουν και τη νίκη. Όπως άλλωστε είχε σπρώξει την ΑΕΚ στην πρόκριση τον περασμένο Αύγουστο επί της Άντερλεχτ, όταν η ατμόσφαιρα κατάπιε τους Βέλγους. Και η Νέα Φιλαδέλφεια, έσπασε ακόμα μια κατάρα. Πριν από δυο χρόνια είχε δώσει το νταμπλ μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Τώρα, μετά από 23 ολόκληρα χρόνια, η ΑΕΚ βρίσκεται ξανά στους «16» ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Τελευταία φορά που το είχε πετύχει, έπαιζε πάλι εδώ, στο σπίτι της, στην παλιά Φιλαδέλφεια. Και τώρα που έχει επιστρέψει στο σπίτι της, το έπιασε από εκεί που το είχε αφήσει, γράφοντας σελίδες στο μεγάλο βιβλίο της κιτρινόμαυρης ιστορίας. Μεταξύ μας μάλιστα, αυτή την φορά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, μ’ αυτή την ΑΕΚ του Νίκολιτς, ποιος θα είναι ο τίτλος του κεφαλαίου που ήδη γράφεται.