Ο Άντζι ήταν πάντα Άγγελος, ΑΕΚ, προσφυγόπουλο και έτσι έφτασε ως το τέλος

Ο Κώστας Τσίλης δίνει στον τεράστιο Ποστέκογλου αυτό που του αξίζει γιατί το κέρδισε ακριβώς μ' αυτό που πραγματικά είναι

Η Τότεναμ έχει αυτή την στιγμή το πιο σύγχρονο γήπεδο στην Αγγλία. Πιθανότατα και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Σίγουρα το πιο κερδοφόρο. Η απόφαση του Λίβι δεν ήταν να φτιάξει ένα καινούργιο γήπεδο που να χωράει περισσότερο κόσμο, αλλά να βγάζει περισσότερα λεφτά. Αυτό το παραδέχονται ακόμα οι οπαδοί της Τότεναμ που δεν σηκώνουν κάθε Σαββατοκύριακο το πανό «έξω η ΕΝΙΚ, η δόξα πάνω από το κέρδη».

Η Τότεναμ, ειδικά από την στιγμή που μπήκε στο καινούργιο της γήπεδο, όλα όσα έκανε αφορούσαν πρωτίστως τα κέρδη. Εξ ου άλλωστε και το γήπεδο φτιάχτηκε έτσι ως να φιλοξενεί αγώνες του αμερικάνικου ποδοσφαίρου, το οποίο οι περισσότερες γενιές Άγγλων το κοροϊδευαν. Ακόμα και ποδοσφαιρικά όμως, αυτή ήταν η στόχευση. Μόλις πρωτοφτιάχτηκε το καινούργιο γήπεδο, ο δύσμοιρος Ποτσετίνο πάλευε με μηδέν μεταγραφές σε συνεχόμενες περιόδους, διότι έπρεπε να ισοσκελιστεί η ζημιά.

Όταν η πολιτική στον τρόπο που η Τότεναμ κινούνταν στην αγορά άλλαξε, πάλι δεν είχε ποδοσφαιρική αλλά πρωτίστως οικονομική στόχευση. Ακριβές και φανταχτερές, αλλά τις περισσότερες φορές αντιποδοσφαιρικές επιλογές σε παίκτες. Ακριβές και φανταχτερές επιλογές και για τον πάγκο. Ζοσέ Μουρίνιο, όσο ακόμα υπήρχε και δεν είχε θαμπώσει η λάμψη του Special One. Αντόνιο Κόντε. Όλοι τους ακριβοπληρωμένοι, όλοι τους αποτυχημένοι στο 100%. Δυο προπονητές που είχαν κατακτήσει τίτλους σ’ όποια ομάδα και αν είχαν πάει, στην Τότεναμ δεν μπόρεσαν ούτε το Καραμπάο.

Ο Λίβι δεν θορυβήθηκε από τις συνεχόμενες αποτυχίες. Ατάραχος. Δεν θορυβήθηκε ούτε από τις αντιδράσεις του κόσμου που ήταν πλέον προς το πρόσωπό του και όχι προς προπονητές ή παίκτες. Ακόμα πιο ατάραχος. Θορυβήθηκε όμως, όταν αυτές οι ακριβές και φανταχτερές επιλογές, έπαψαν να φέρνουν πίσω χρήμα, αλλά μόνο ζημιά. Και για να το έχουμε όλοι καθαρό, αυτός ήταν ο λόγος που το καλοκαίρι του 2023, στράφηκε στην λύση του Ποστέκογλου. Ο Άντζι είχε σαρώσει τα πάντα με την Σέλτικ, αλλά δεν θα του έριχνε ούτε δεύτερη ματιά, αν δεν ήταν επιβεβλημένο να μαζευτεί το μπάτζετ.

Ο κόσμος της Τότεναμ, σε αντίθεση με τον Λίβι, την περίπτωση του Ποστέ την αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Αισθάνθηκε πως είναι καθαρά ποδοσφαιρική. Και πέραν από τους Κορεάτες τουρίστες που αρπάζουν μαζικά τα εισιτήρια στο γήπεδο της Τότεναμ και δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρχει κάποιος άλλος στο γήπεδο εκτός από τον Σον, οι Άγγλοι οπαδοί και ξέρουν και σέβονται το ποδόσφαιρο. Και τον Άντζι τον σεβάστηκαν γιατί αυτό που είχε παρουσιάσει την πρώτη του σεζόν στην Τότεναμ ήταν μια ποδοσφαιρική πρόταση. Ρισκαδόρικη μεν, καθώς όλη η ποδοσφαιρική του λογική αντικατοπτριζόταν σ’ εκείνο το ματς με την Τσέλσι που έπαιζε με εννέα παίκτες και όλη την άμυνα στην σέντρα. Αλλά ελκυστική για έναν κόσμο που εκπαιδεύτηκε με Κέιν, με Ντεφόε και Κιν, με Κλίνσμαν, με Λίνεκερ, με Γκάζα, με Χοντλ και Αρντίλες.

Τον Άντζι τον σεβάστηκαν, ακόμα και όταν η φετινή σεζόν πήγαινε κατά διαόλου, με βαριές ήττες ακόμα και από ομάδες που η Τότεναμ κανονικά δεν βλέπει στο… μέτρο. Με τον Λίβι τα έβαζαν πρωτίστως και όχι με τον Ποστέκογλου. Αντίθετα με τον κόσμο, αυτοί που δεν τον σεβάστηκαν καθόλου, ήταν οι συνάδελφοι μου. Επέμεναν να αγνοούν την ελληνική καταγωγή του, παρότι δεδομένα ήταν κάτι που τον ενοχλούσε, εξ ου και το σχετικό ξέσπασμα πριν από τον τελικό στο Μπιλμπάο. Επέμεναν να τον υποτιμούν, φτάνοντας σε χυδαία σημεία. Το «κλόουν» που είπε ο Ποστέκογλου παραμονές του τελικού, δεν ήταν δικό του. Ήταν… κριτική από τον Τύπο.

Βεβαίως ο Ποστέκογλου δεν είναι άνθρωπος που λυγίζει εύκολα. Για να φτάσει να περάσει το κατώφλι ενός μεγάλου κλαμπ της Πρέμιερ Λιγκ, πέρασε όσα κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Είχε την καρδιά και το πείσμα του πρόσφυγα, που ξέρει καλά πως είναι να δίνεις και να κερδίζεις μάχες, εκεί που σε βλέπουν και σε αντιμετωπίζουν σαν ξένο (σώμα). «Πάντα στην δεύτερη σεζόν μου κάτι παίρνω» είχε πει στην αρχή μιας σεζόν που δεν είχε ξεκινήσει καθόλου καλά. Γέλασαν και χλεύασαν οι… συνάδελφοι. Από χθες το βράδυ είναι υποχρεωμένοι να παίζουν παντού το πανό που κρατούσαν οι παίκτες της Τότεναμ με το μετάλλιο του Γιουρόπα στο στήθος και που γράφει ακριβώς αυτό. Αυτό που είπε και που το έκανε.

Ο Ποστέκογλου είναι Άντζι αλλά πάντα αισθανόταν Άγγελος. Έλληνας, Φιλαδελφειώτης. ΑΕΚ. Ο ίδιος σε συνέντευξη του στους Betarades, είχε πει για την ΑΕΚ πως δεν θα μπορούσε να γινόταν διαφορετικά. Είναι πολύ ξεκάθαρο μετά απ’ όσα έγιναν και στην φετινή σεζόν αλλά και στον τελικό. Ακόμα και αν δεν γεννιόταν στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο εκτός από ΑΕΚ. Δείτε λίγο τι έγινε στον τελικό. Ο φαν ντε Φεν σώζει την μπάλα πάνω στην γραμμή μ’ όλο του το κορμί να απλώνεται στον αέρα και τον Χόϊλουντ να είναι έτοιμος να πανηγυρίσει. Σχεδόν καρμπόν φάση μ’ εκείνο το σωτήριο άπλωμα του κορμιού του τεράστιου Στέλιου Μανωλά στην κεφαλιά του Ντέταρι που επίσης ήταν έτοιμος να πανηγυρίσει στο ματς τίτλου το ’89.

Και δεν ήταν αυτή η φάση η μοναδική της άγιας νύχτας της ΑΕΚ τότε στο ΟΑΚΑ, με την άγια νύχτα της Τότεναμ χθες στο Μπιλμπάο. Η αντεπίθεση με Ουντότζι και Σολάνκε σου έφερνε αμέσως στο μυαλό την αντεπίθεση με Οκόνσκι και Καραγκιοζόπουλο. Μόνο που ο Τάκης την τελείωσε με το γκολ της νίκης αλλά ο Σολάνκε λίγο πριν την εκτέλεση έχασε το κοντρόλ. Και φυσικά πάνω απ’ όλα και μόνο που ο Άντζι μετά από κατάκτηση τροπαίου ύστερα από 17 χρόνια και ευρωπαϊκού ύστερα από 41, κινδυνεύει ακόμα με απόλυση, δεν θα μπορούσε να ήταν τίποτε άλλο εκτός από ΑΕΚ.

Στην ΑΕΚ πάντως, πιθανότατα θα αργήσουμε να τον δούμε. Ίσως και να μην τον δούμε ποτέ και ας έβαλε φιτιλιές έστω και για μελλοντικά, ο ελληνοαυστραλός μάνατζερ. Προς το παρόν ο Άντζι, πάντα ως Άγγελος, ως πρόσφυγας και ως ΑΕΚ, θα συνεχίσει να παλεύει στο πιο τοπ επίπεδο του ποδοσφαίρου, να αποδεικνύει πως έχει θέση ένας προπονητής με τα δικά του χαρακτηριστικά, που απλώς σέβεται και αγαπάει ένα άθλημα που τον συνδέει με τον πατέρα του που βλέπει ήρωα. Και να πετυχαίνει αυτό που ούτε Μουρίνιο, ούτε Κόντε κατάφεραν, αλλά να μπαίνει στην άκρη για να το πανηγυρίσουν σε πρώτο πλάνο οι ποδοσφαιριστές του. Με τους ποδοσφαιριστές, τους πρωταγωνιστές, να τον τραβούν κυριολεκτικά και να τον βάζουν μπροστά. Εκεί κέρδισε να βρίσκεται.