Το διάβασμα του Νίκολιτς και αυτό το 1-0 που δεν ήταν σαν τα άλλα

Ο Κώστας Τσίλης αναλύει μέσα από τις επιλογές και τα λόγια του Νίκολιτς την χρήσιμη νίκη της ΑΕΚ αλλά και τον τρόπο που πορεύεται φέτος η ομάδα και βάζει και δυο κουβέντες για Πιερό και Ζοάο Μάριο

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο δέκα μέρες από τότε που ο Νίκολιτς είχε κτυπήσει ένα πολύ δυνατό καμπανάκι στους ποδοσφαιριστές του, για το γεγονός πως άφηναν το σκορ στο 1-0 και δεν κλείδωναν τη νίκη. Και μόλις μετά από τρεις μέρες, η ΑΕΚ αυτό το χούι μη αποτελεσματικότητας, το πλήρωσε με δυο χαμένους βαθμούς στην Λάρισα.

Αμέσως μετά από την ισοπαλία με την ΑΕΛ, η οποία εν πολλοίς προέκυψε διότι η ΑΕΚ πέταξε τις ευκαιρίες να προηγηθεί με δυο γκολ διαφορά, ήρθε μια νίκη πάλι με 1-0. Μόνο που η πραγματικότητα του γηπέδου είναι, πως αυτό το 1-0, δεν έχει καμία σχέση μ’ όλα τα προηγούμενα. Όχι πως δεν παραμένει ανοιχτό κάθε ματς που φτάνει μέχρι το τέλος με μόλις ένα γκολ να χωρίζει τις δυο ομάδες.

Όμως η αλήθεια είναι πως η εικόνα του παιχνιδιού στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν πως ακόμα και τρία ημίχρονα να έπαιζε η ΑΕΚ, δύσκολα θα δεχόταν γκολ από τον Βόλο. Άλλωστε οι φιλοξενούμενοι αμέσως μετά το γκολ του Πιερό, δεν έκαναν ούτε τελική στο ματς. Ενώ συνολικά στο 90άλεπτο, η μοναδική ας πούμε απειλή στην εστία της ΑΕΚ, ήταν ένα σουτ από μακριά που πήγε στην αγκαλιά του Στρακόσια στο πρώτο ημίχρονο. Αυτή ήταν και η μοναδική τελική του Βόλου σ’ όλο το ματς.

Επομένως πρακτικά και καθαρά ποδοσφαιρικά, η ΑΕΚ από την στιγμή που βρήκε τον τρόπο να ανοίξει το σκορ, επί της ουσίας είχε βάλει και στο τσεπάκι και τη νίκη. Όχι πως δεν θα ήθελε ο Νίκολιτς να μπει και δεύτερο και τρίτο γκολ. Ούτε πως δεν θα μπορούσε βάσει ευκαιριών να το κάνει η ΑΕΚ, όμως πάλι ξόδεψε εύκολα καλές ευκαιρίες. Ωστόσο αυτή την φορά, ο Νίκολιτς δεν έβλεπε πως η ομάδα παίζει με την φωτιά, όπως με τον Αστέρα ή με τον Λεβαδειακό.

Αυτό που ενόχλησε περισσότερο τον κόουτς και φυσικά ήταν από τα πρώτα πράγματα που είπε αμέσως μετά το ματς, ήταν το πως οι παίκτες του διαχειρίστηκαν το πρώτο ημίχρονο. Η πρώτη επιφανειακή ανάγνωση για την κακή εικόνα της ΑΕΚ, την οποία ο ίδιος ο Νίκολιτς χαρακτήρισε καταστροφική, ήταν πως δεν μπορούσε να λειτουργήσει καθόλου καλά το κλασικό 4-4-2, με τον Γιόβιτς και τον Πιερό μαζί στην ενδεκάδα. Κάτι που δοκιμάστηκε για πρώτη φορά.

Όμως για μια ακόμα φορά, η ανάλυση που έκανε ο Νίκολιτς μετά το παιχνίδι, ήταν αυτή που νομίζω μας βοηθά όλους για να καταλάβουμε τι είχε σκεφτεί, τι ήθελε να κάνει και στο τέλος τι ήταν αυτό που πήγε στραβά. Και πρέπει πάντα αυτά που λέει να τα ακούμε πολύ προσεκτικά. Ο Νίκολιτς λοιπόν εξήγησε, πως δεν ήταν καμία έκπληξη γι αυτό πως ο Βόλος έκανε μόνο μια τελική σ’ όλο το ματς.

Με το διάβασμα που είχε κάνει στον αντίπαλο, ήξερε πως θα βρεί απέναντί του μια ομάδα που θα είναι πολύ σφικτή, με πολύ κοντά τις γραμμές της και τις αποστάσεις της, καλά οργανωμένη ανασταλτικά και χωρίς ρίσκα. Και επομένως αυτό που ήθελε να κάνει, βάζοντας στο ματς από την αρχή δυο σέντερ φορ και ένα δεκάρι και ένα οκτάρι στις θέσεις των αμυντικών χαφ, ήταν να δημιουργήσει όσο καλύτερες και όσο περισσότερες προϋποθέσεις, για να απειλήσει και να βρει γκολ.

Προφανώς και αυτό που είχε σκεφτεί και που είχε δουλέψει, δεν λειτούργησε όπως θα ήθελε. Ο Νίκολιτς όμως επίσης εξήγησε, πως αυτό δεν είχε να κάνει με το σχηματισμό και με την παρουσία δυο σέντερ φορ στην ενδεκάδα, αλλά με τον τρόπο που εφαρμόστηκε αυτό το πλάνο. Για την ακρίβεια με τον τρόπο που δεν εφαρμόστηκε. Άλλωστε τις δυο μοναδικές φορές που αξιοποιήθηκε η παρουσία δυο σέντερ φορ μέσα στην αντίπαλη περιοχή, η ΑΕΚ είχε και τις δυο μοναδικές καλές στιγμές της στο πρώτο μέρος.

Όσο για το γκολ της ΑΕΚ, αυτό ήρθε στο δεύτερο ημίχρονο, πριν καν ο Νίκολιτς παρέμβει από τον πάγκο για να αλλάξει τον σχηματισμό. Και μπορεί να μην προέκυψε από σετ επίθεση. Αλλά αυτό το transition που έφερε το 1-0, προέκυψε από την μοναδική φορά που ο Βόλος ξεμύτησε και δοκίμασε κάπως να ανοίξει τις γραμμές του για να απειλήσει. Και η φάση ξεκίνησε από τον Μάνταλο που έπαιζε ως δεύτερος χαφ και το γκολ το πέτυχε το ένα από τα δυο φορ.

Δεν ξέρω αν θα δοκιμάσει ξανά ο Νίκολιτς να παίξει το κλασικό 4-4-2 με Γιόβιτς και Πιερό μαζί. Το πόσο καλύτερα λειτουργεί το 4-2-3-1, φυσικά και ο πρώτος που το βλέπει είναι ο ίδιος ο προπονητής. Ωστόσο ο Νίκολιτς εξήγησε πολύ αναλυτικά πόσο ειδική κατάσταση, είτε το συγκεκριμένο ματς, με τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Είπε πως έβγαλε και συγκεκριμένα συμπεράσματα. Επομένως αν προκύψει πάλι αντίστοιχη συνθήκη πιθανόν και να το ξαναδούμε. Ειδικά τώρα που ήδη έχει δοκιμαστεί μια φορά και ο Νίκολιτς έχει κάνει τις σημειώσεις του.

Για τον προπονητή πάντως και στο τέλος της ημέρας και για όλους στην ΑΕΚ, αυτό που έχει σημασία, είναι το αποτέλεσμα. Είναι η νίκη. Ο Νίκολιτς θα παίξει και με ρόμβο, θα παίξει και με 4-2-3-1, θα παίξει και με φάκινγκ κλάσικ 4-4-2. Μ’ ότι θεωρήσει πως έχει περισσότερες πιθανότητες να δώσει τη νίκη, ανάλογα με την συνθήκη του κάθε ματς. Έτσι πορεύεται μέχρι τώρα και μετρά μόνο νίκες στο πρωτάθλημα στη Νέα Φιλαδέλφεια και μάλιστα χωρίς να έχει δεχθεί ούτε γκολ. Έτσι έφτασε τα 13 ματς χωρίς ήττα. Και έτσι θα συνεχίσει, με το διάβασμα του αντιπάλου και ο τρόπος να φτάσει στη νίκη, να είναι το μοναδικό κριτήριο επιλογής του σχηματισμού. Ενώ για όσους δεν εκτιμούν νίκες σαν αυτή απέναντι στον Βόλο, ας θυμηθούν τι έπαθε ο Παναθηναϊκός με Λεβαδειακό και ο ΠΑΟΚ με Παναιτωλικό.

Και δυο πραγματάκια για το τέλος. Ο Πιερό που δεν είναι Γιόβιτς και που δεν έχει παίξει σε Ρεάλ, σε Μίλαν, σε Άιντραχτ και σε Φιορεντίνα, είχε να σκοράρει από τον Φλεβάρη και τις τελευταίες 29 μέρες έχει βάλει τέσσερα γκολ. Και έχει δώσει στην ΑΕΚ συνολικά εννέα βαθμούς στο πρωτάθλημα. Όλα αυτά δεν τα γράφω μόνο για τον Πιερό, αλλά και για τον Γιόβιτς.

Επίσης, ο Ζοάο Μάριο είναι μια τεράστια υπόθεση και μια τεράστια πολυτέλεια για την ΑΕΚ. Ο Πορτογάλος από την στιγμή που μπήκε στο ματς, ήταν μακράν ο κορυφαίος του γηπέδου. Και ο πιο επιδραστικός στο παιχνίδι της ΑΕΚ. Και το πόσο πολύτιμος είναι, θα φανεί ακόμα περισσότερο όταν θα αρχίσουν τα ματς της Ευρώπης. Όταν δηλαδή ο Νίκολιτς θα έχει για το ροτέισον, έναν παιχταρά σαν τον Ζοάο Μάριο.

Και κάτι όντως τελευταίο και σύντομο. Αυτό που έχει γίνει με τον Μάνταλο είναι και ιστορικό και πολύ μεγάλο, για να χωρέσει σε μια γραμμή σ’ αυτό το σημείωμα. Το μίνιμουμ που αξίζει, είναι ένα κείμενο μόνο για τον παίκτη, που προτίμησε την ΑΕΚ της Β’ εθνικής από άλλους μεγάλους του πρωταθλήματος και που έζησε και κατέκτησε τα πάντα με τα κιτρινόμαυρα. Ακόμα και την επιτέλους καθολική αποθέωση.