Η ζωή στην Αθήνα, το Μαρούσι, οι ευκαιρίες σε υψηλό επίπεδο και ο... Λέμι Κιλμάιστερ. Ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα ξεδιπλώνει τις σκέψεις του στο Sportal και μοιράζει ατάκες για την παρουσία του στα παρκέ, αλλά και για τη ζωή μετά το μπάσκετ.

Κάθε συζήτηση με τον Μίροσλαβ Ραντούλιτσα δεν μπορεί να μείνει στο μπασκετικό κομμάτι. Η προσωπικότητά του και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ζωή είναι τέτοιος που σε κάνει να πηγαίνεις σε διαφορετικά μονοπάτια, όπως είναι μια βόλτα με την μοτοσικλέτα σε όλο τον πλανήτη, ή μια αγαπημένη ροκ μπάντα να ακολουθείς.

Για τον «Μίρο» άλλωστε η ζωή δεν είναι μόνο μπάσκετ και το έχει αποδείξει με πολλούς τρόπους. Αν και φέτος όχι απλά επανήλθε στις... εργοστασιακές ρυθμίσεις, αλλά δείχνει πως έχει τον τρόπο να παίξει σε υψηλό επίπεδο και να κάνει τη διαφορά με την παρουσία του. Η επιβλητικότητά του στο ζωγραφιστό και ο τρόπος που κερδίζει τους αντιπάλους του τον κάνουν έναν από τους πιο dominant ψηλούς στην Stoiximan Basket League.

Το Sportal τον συνάντησε στο κλειστό του Αγίου Θωμά και εκείνος δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του. Μίλησε για το πόσο απολαμβάνει το μπάσκετ στο Μαρούσι, το ενδεχόμενο παραμονής στη χώρα μας και τη νέα σεζόν, την παρουσία του στις τέσσερις γραμμές. Όχι όμως μόνο εκεί, καθώς στάθηκε στα σχέδια που κάνει όταν κρεμάσει τα παπούτσια του και αποκαλύπτει το ίνδαλμά του.

Πρώτα απ' όλα, αν μπορούμε να συγκρίνουμε από το ξεκίνημα της σεζόν έως και σήμερα, τι νιώθεις ως την μεγαλύτερη πρόοδο στο παιχνίδι σου μέχρι στιγμής;

«Σε αυτή την ηλικία δεν νιώθω κάποια πρόοδο στο παιχνίδι μου, για να είμαι ειλικρινής. Προσπαθώ να είμαι αγωνιστικά έτοιμος για κάθε παιχνίδι και ευχαριστώ τον Θεό είμαι υγιής έσωσα τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, αλλά όπως φαντάζεσαι σαν σέντερ δεν είναι εύκολο να παίζεις σχεδόν 30 λεπτά κάθε παιχνίδι. Μένω σε φόρμα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά και προσπαθώ να προσαρμοστώ λίγο στον ρυθμό στη διάρκεια της σεζόν και τώρα η σεζόν πλησιάζει στο τέλος και οι παίκτες κουράζονται, όπως κι εγώ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά. Στην ομάδα ίσως μαθαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο και το παιχνίδι μου γίνεται καλύτερο γιατί η ομάδα παίζει σε υψηλό επίπεδο».

Στο ξεκίνημα της σεζόν, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της ομάδας μιλήσαμε και είχες πει ότι είσαι εδώ γιατί θες να απολαύσεις το μπάσκετ. Από το 1 έως το 10 πόσο απολαμβάνεις να παίζεις για αυτή την ομάδα, πόσο απολαμβάνεις το μπάσκετ στο Μαρούσι

«Θα έλεγα ότι είναι δύσκολο να φτάσεις στην τελειότητα. Θα έλεγα ότι είναι δύσκολο να φτάσεις στο 10, οπότε θα έλεγα 8. Επειδή όπως είπα μου αρέσει ο κόσμος στην ομάδα, μου αρέσουν οι συμπαίκτες μου και πώς πήγε η σεζόν μέχρι τώρα. Τους αγαπώ ακόμα περισσότερο, αγαπώ να παίζω μαζί τους. Για να είμαι ειλικρινής, είναι πολύ καλή κατάσταση να είμαι εδώ με εμάς να πετυχαίνουμε τον στόχο μας και ελπίζουμε πως έχουμε χρόνο να ξεπεράσουμε τις προσδοκίες και να αποδείξω τα λόγια μου πως όταν τελειώσει η σεζόν ο κόσμος θα μείνει με ανοιχτό το στόμα με το πώς τα καταφέραμε στο Μαρούσι και πώς το Μαρούσι έγινε τόσο καλό. Έχουμε ακόμα χρόνο, οπότε θα δούμε, το ελπίζω».

Η νίκη στη Θεσσαλονίκη, απέναντι στον Άρη ήταν μια δήλωση, μια απόδειξη του πόσο μπορεί να σοκάρει το Μαρούσι τον κόσμο. Είναι μια δήλωση τι μπορείτε να κάνετε;

«Ναι, αναμφίβολα. Σ ευχαριστώ που το παρατηρείς και ήταν μια πολύ σημαντική νίκη για εμάς για να δείξουμε στους εαυτούς μας και μετά στον κόσμο ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα αν παίξουμε με τον σωστό τρόπο. Το συμπέρασμα είναι πως οι ομάδες χρειάζονται χρόνο και είναι μια νέα ομάδα. Ελπίζω ότι θα μείνουμε μαζί την επόμενη σεζόν και ο κόσμος θα το καταλάβει και θα είμαστε ακόμα καλύτεροι».

Για τον Μίροσλαβ Ραντούλιτσα είναι μια υπενθύμιση του ποιος είναι πραγματικά αυτή η σεζόν με το Μαρούσι; Πολλά double-doubles φέτος είναι ένα είδος υπενθύμισης του τι μπορείς να κάνεις στο παρκέ προς τους άλλους;

«Οι άνθρωποι τείνουν να ξεχνάνε, έχουν κοντή μνήμη σε όλα και στα παιχνίδια των άλλων. Ειδικά για κάποιους βετεράνους. Δεν το κάνω γι αυτό αλλά αυτός είναι ο τρόπος που παίζω και ελπίζω ότι δείχνει ότι μπορώ να βοηθήσω την ομάδα και αυτό είναι το πιο σημαντικό για την καριέρα μου. Εάν η ομάδα παίζει καλά δεν έχει σημασία πώς παίζω, αλλά συμβαίνει κάποιες φορές και έπαιξα πολύ καλά όπως ήθελα και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό όπως και οι άνθρωποι του Αμαρουσίου και ο κόσμος που μου αρέσουν».

Ακόμα και σε αυτή τη φάση της καριέρας σου, θεωρείς πως είσαι ο καλύτερος παίκτης κάθε φορά που πατάς παρκέ; Έχεις αυτή τη νοοτροπία όταν είσαι στο παρκέ;

«Φαίνεται κάθε φορά. Ακόμα και όταν δεν είμαι, είμαι πιο αργός απ' ότι θα ήθελα ή δεν μπορώ να τρέξω τόσο γρήγορα όσο θα μπορούσα, στο μυαλό μου είναι το ίδιο. Έχω το ίδιο συναίσθημα και το ίδιο αίσθημα στο στομάχι για τη σημασία του αγώνα. Τώρα που πετυχαίνουμε τον στόχο, στον επόμενο αγώνα μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα και γι αυτό παίζω μπάσκετ και έχω αυτή τη νοοτροπία ακόμα και σε αυτή την ηλικία σε κάθε παιχνίδι και κάθε προπόνηση».

Θεωρείς ότι η θέση στην κατάταξη του πρωταθλήματος δεν δείχνει στο 100% την ποιότητα και την δύναμη που έχει η ομάδα και στις δύο πλευρές του παρκέ;

«Ναι θα το έλεγα, γιατί είχαμε κάποια καλά παιχνίδια που χάσαμε δυστυχώς στα τελευταία δευτερόλεπτα με κάποια παιδικά λάθη. Εάν είχαμε κερδίσει αυτά τα παιχνίδια θα είχαμε σχεδόν κλείσει θέση στα πλέι οφ. Η θέση μας τώρα δεν το δείχνει, αλλά είναι αυτή που είναι. Ίσως πούμε ότι την αξίζουμε ή δεν την αξίζουμε, αλλά ίσως αν είχαμε λίγο παραπάνω τύχη ή γνώση, ή και τα δύο θα ήμασταν σε καλύτερη θέση. Σίγουρα έχουμε πετύχει τον στόχο και έχουμε χρόνο σε αυτά τα επόμενα παιχνίδια να κάνουμε κάτι παραπάνω».

Η ατμόσφαιρα γύρω από την ομάδα, ο τρόπος που παίζεις, όσα περνάς ΄στην Αθήνα είναι καλοί λόγοι για να μείνεις και του χρόνου στην Αθήνα και στο Μαρούσι;

«Αναμφίβολα. Με τους ανθρώπους της ομάδας ακόμα δεν έχουμε μιλήσει γι αυτό, αλλά όπως ξέρεις μου αρέσει η Αθήνα και όπως έχω πει μου αρέσει η ομάδα, ο κόσμος και οι φίλαθλοι. Θα δούμε στο τελος της σεζόν πώς θα πάνε τα πράγματα αλλά για μένα θα ήταν αρκετό«.

Ανέφερες ότι σου αρέσει η Αθήνα. Εκτός παρκέ τι σου αρέσει κυρίως;

«Πάντα αναφέρω όταν με ρωτάνε ποια είναι η αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο, εγώ αναφέρω την Ελλάδα. Υπάρχουν πολλές ωραίες πόλεις από αρχιτεκτονικής πλευράς ή από την φύση. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η ενέργεια των ανθρώπων. Οι άνθρωποι εδώ είναι η ψυχή και η καρδιά της χώρας και της πόλης μιας και μιλάμε για την πόλη. Δεν νιώθω ότι είμαι μακριά από το σπίτι. Είναι το δεύτερο πράγμα στο οποίο δίνω έμφαση. Δεν νιώθω ότι είμαι ξένος. Μου αρέσουν οι άνθρωποι, ο καιρός, σε όλους αρέσει ο καιρός και η θάλασσα. Αλλά αν μπορούσα να κρατήσω ένα πράγμα είναι οι άνθρωποι και η ενέργεια των ανθρώπων.

Σαν ροκάς που είσαι φαντάζομαι έχεις πολλούς ροκ σταρ ως ινδάλματα. Ποιο είναι πιο... Μίροσλαβ Ραντούλιτσα κατά τη γνώμη σου;

«Ο Λέμι Κιλμάιστερ των Motorhead. Πλάκα κάνω. Δεν έχω ινδάλματα, ακόμα και στο μπάσκετ. Δεν έχω κάποιον που θαυμάζω. Όλοι ρωτάνε ποιο είναι το ίνδαλμα στο μπάσκετ και απαντάω τον Τιμ Ντάνκαν, για παράδειγμα. Ποιο είναι το ίνδαλμα από την ροκ, δεν ξέρω. Είναι πολύ καλή ερώτηση αλλά δεν έχω σκεφτεί κάτι γι αυτή. Όταν ήμουν μικρός μου άρεσαν οι System of A Down και οι Rage Against the Machine. Ίσως αυτοί».

Εάν υπάρχει ένα τραγούδι που αποτυπώνει την καριέρα και τη ζωή σου, ποιο είναι αυτό;

«Ενδιαφέρον και δύσκολη ερώτηση. Θα έπρεπε να με προετοιμάσεις γι αυτό. Όταν έπαιζα στην Κορέα μπαίναμε στο παρκέ με το Enter Sandman των Μετάλικα. Δεν ξέρω αν τα λόγια αντανακλούν την καριέρα μου, αλλά την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε θα έχω μια καλύτερη απάντηση».

Επιστρέφοντας στο μπάσκετ, είχες κάποιες σεζόν στην Euroleague με Παναθηναϊκό και Αρμάνι Μιλάνο. Στο τέλος της ημέρας όμως φάνηκε πως δεν πήγαν όπως τις ήθελες. Νιώθεις όμως πως ακόμα είσαι παίκτης επιπέδου Euroleague και μπορείς να παίξεις σε αυτό το επίπεδο;

«Ίσως οι άνθρωποι ξεχνάνε και το μπάσκετ είναι μια περίεργη επιχείρηση. Όταν έχουν τους δικούς τους κανόνες θέλουν να δουν με αυτούς. Την περασμένη σεζόν στον Ερυρθό Αστέρα έδειξα πως μπορώ να παίξω και έδειξαν τις διαφορές από πέρυσι. Θα έλεγα για άλλη μια φορά ότι δεν πήραν την ευκαιρία πέρυσι. Θα μπορούσα να έχω έναν ρόλο στην Euroleague. Θα ήταν δύσκολο να παίξω 30 λεπτά σε αυτό το επίπεδο, αλλά θα μπορούσα να έχω έναν ρόλο εάν κάποιος ήταν ανοιχτόμυαλος να μου δώσει τη θέση».

Πώς θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος;

«Ο κόσμος σε θυμάται όπως εκείνος θέλει πάντα. Δεν έχω να πω κάτι γιατί οι άνθρωποι διαλέγουν πώς θέλουν να σε θυμούνται. Όπως το 2014 στο Παγκόσμιο Κύπελλο που σκόραρα αρκετά καλάθια πάνω από κεφάλια, κάποια plays που ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά την ίδια ώρα είχα και ένα τυχερό σουτ και όλοι λένε στην καριέρα μου πώς πέτυχα αυτό το καλάθι. Θέλω να με θυμούνται σαν έναν ταπεινό τύπο, έναν καλό συμπαίκτη, έναν άνθρωπο που δεν προσέβαλε ποτέ κανέναν από τον κόσμο ως τους αντιπάλους, γιατί είναι η αλήθεια. Οι άνθρωποι δεν δίνουν μεγάλη έμφαση σε αυτές τις ικανότητες, αλλά εντάξει».

Ποιο είναι το επόμενο κεφάλαιο που θα ήθελες να γράψεις στο βιβλίο σου;

«Προετοιμάζομαι για αυτό το επόμενο κεφάλαιο όταν τελειώσω την καριέρα μου, αρκετά χρόνια τώρα. Έχω αρχίσει κάτι τώρα και μεταπηδάω σε αυτό. Δεν θέλω να αποκαλύψω κάτι για να μην μου κλέψει κάποιος την ιδέα και είναι πολύ ακριβή. Έχω κάνει κάποια πράγματα εκτός μπάσκετ και είμαι έτοιμος όχι να ξεκινήσω κάτι, αλλά να στρέψω την προσοχή μου εκεί».

Θα ήθελες να δημιουργήσεις τη δική σου μπάντα και να ταξιδεύεις τον κόσμο παίζοντας σε συναυλίες ή να γυρίσεις τον κόσμο με την μοτοσικλέτα σου, σαν τον Όπι Ουίνστον;

«Το δεύτερο. Ήταν το όνειρό μου πριν πάρω μια μηχανή και να ακολουθώ μία ή περισσότερες μπάντες ανά τον κόσμο».

Κάποια αγαπημένη μπάντα να ακολουθείς;

«Θα έλεγα τους Ραμστάιν, αλλά θα δούμε πώς θα πάει γιατί θα είναι στην Ελλάδα και μετά στο Βελιγράδι. Αλλά οι Ραμστάιν είναι μια καλή μπάντα να ακούς και να ακολουθείς».