Η ΑΕΚ δεν είναι εκατό χρόνων και δεν θα γίνει ποτέ

Ο Κώστας Τσίλης ανήμερα των 100ών γενεθλίων της ΑΕΚ, γράφει για την ομάδα που δεν γίνεται να την προσδιορίσει το συμβατικό μέτρο του χρόνου, που μετριέται και μετράει με τρόπο διαφορετικό από κάθε άλλον σύλλογο

Θυμάμαι σε μια συνέντευξη αρχές δεκαετίας του 2000, μέσα στο παλιό γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, που ο Νεστορίδης μου έλεγε πως «όταν είναι για την ΑΕΚ ο χρόνος και ο χώρος παγώνει. Δεν υπάρχει και δεν μετράει τίποτα. Μόνο η ΑΕΚ». Και έριχνε εκείνο το τεράστιο χαμόγελο του, που φώτιζε την πλάση. Πολύ καιρό μετά κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε, όταν ένα απόγευμα που έριχνε καναπέδες αντί για βροχή και είχε κρύο Μόσχας, ο Νέστορας εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ για να ένα σκοτωμένο ματς με τον Απόλλωνα. Και ήταν ήδη ο ίδιος πάνω από τα 90.

Είναι όντως δύσκολο να μετρήσεις την ΑΕΚ με μέτρο τα χρόνια. Τώρα κλείνει τα 100, αλλά θαρρείς πως πάντα ερχόταν από την αιωνιότητα. Πώς ήταν πάντοτε εκεί. Από την αρχή που πρωτομάθαμε το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλει, το γήπεδο, τις παρέες, τα ταξίδια, τις αγωνίες. Μέχρι που έγινε η περπατησιά, οι κουμπαριές και οι αγαπημένοι άνθρωποι, τα ξενύχτια και τα ταξίδια χιλιάδων ψυχών και πολλών γενεών.

Στην ΑΕΚ δεν μπορείς να μετρήσεις τον χρόνο με το συμβατικό του μέτρο. Θα τα χάσεις. Δεν μπορείς με σιγουριά να ξεχωρίσεις αν ήταν την προηγούμενη εβδομάδα ή πριν από (πολλές) δεκαετίες, τότε που ένα γκολ του Μαύρου στη Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο σήμαινε δεσμούς ζωής και όχι απλώς ένα σκορ. Δεν ξεχωρίζεις εύκολα αν ο Τάκης έκανε χθες το βράδυ ή εκείνη την άγια νύχτα του ’89, το πρώτο τρολάρισμα στην ιστορία του τρολαρίσματος πανηγυρίζοντας το γκολ – πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ με κόκκινο φανελάκι μέσα από την φανέλα. Όπως και δεν ξεχωρίζεις εύκολα αν εκείνη η ισοφάριση στο Μπερναμπέου, εκείνο το γκολ με την Μίλαν και εκείνες τις χαμένες ευκαιρίες του Ντέμη στην Μόσχα και του Μασούντ στο Κίεβο, έχουν γίνει πραγματικά ή σε όνειρα και εφιάλτες αντίστοιχα.

Πως να μετρηθεί με μήνες και χρόνους η πορεία ενός συλλόγου, που για πότε ανέβηκε με πολύ ιδρώτα, πολύ πόνο και πάντα κόντρα στους καιρούς στην κορυφή, για πότε γκρεμίστηκε στα τάρταρα και για πότε μετά πάλι άνοιξε φτερά για να ακουμπήσει ξανά κορυφές, κανείς δεν το έχει καθαρό. Πότε έκανε καλοκαιρινή προετοιμασία η ΑΕΚ στην Ολλανδία με τον Ρίμπο και ένα ολόκληρο αεροδρόμιο στο Άμστερνταμ διαλυόταν γιατί όλες οι φυλές κυνηγούσαν αυτόγραφο, πότε παίξαμε φιλικό Αυγούστου στο Διμήνι με τα αποδυτήρια να μην χωράνε όλη την αποστολή και με τα ξερόχορτα να πιάνουν φωτιά στο κόρνερ, πότε μπαίναμε στο αεροπλάνο για να πάμε για ματς ομίλων Champions League απέναντι στον Άγιαξ, ούτε που το αντιλαμβάνεται ανθρώπου νους.

Ο χρόνος χάνεται όσο η ΑΕΚ περιδιαβαίνει την ιστορία. Αν δεν ήταν έτσι, η ΑΕΚ όχι απλώς δεν θα ήταν εδώ που είναι τώρα. Δεν θα υπήρχε καν. Θα είχε σβηστεί από τον χάρτη. Δυο δεκαετίες, κανένας άλλος σύλλογος σε καμία άλλη γωνιά του πλανήτη, δεν έχει αντέξει χωρίς το δικό του γήπεδο, το δικό του σπίτι, το δικό του σημείο αναφοράς. Δυο δεκαετίες ξεριζωμού, που έμοιαζαν αιώνες, αλλά που το όνειρο της επιστροφής στο σπίτι που ήταν πάντα ζωντανό, τις έκανε να κυλήσουν σαν νεράκι. Ή τουλάχιστον έτσι τώρα το βλέπουμε.

Και αν δηλαδή δεν μπορείς να την προσδιορίσεις την ΑΕΚ με το μέτρο του χρόνου, πως άραγε μπορείς; Θαρρώ μόνο με ψυχή και ψυχές. Έτσι μόνο μπορείς να επιχειρήσεις να προσδιορίσεις αυτόν τον σύλλογο. Κοιτώντας ανθρώπους. Τον Ατματσίδη, που είναι ανάμεσα στους πέντε κορυφαίους τερματοφύλακες της Ελλάδας, είναι πρωταθλητής, αλλά στην ΑΕΚ έδωσε σκοράροντας ένα κύπελλο και μια έξοδο στο Champions League. Τον κουμπάρο σου, που είναι από την Πόλη, μεγάλωσε δίπλα στο Καραϊσκάκη και ακόμα δακρύζει για την ΑΕΚ.

Τον Φωτεινό, τον κοτσανάτο ηλικιωμένο που αψήφισε τα μέτρα της σκληρής καραντίνας για τον Covid, κίνησε για κάνει την επιθεώρηση του στα έργα του νέου γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια και όταν τον τσάκωσαν το παραδέχθηκε παντελονάτα. Τον Ζούλιο Σέζαρ, που ήταν ένας ακόμα ξένος που φόρεσε τα κιτρινόμαυρα και τώρα έχει φτιάξει μια ομάδα γεμάτη παιδάκι στην άλλη άκρη του κόσμου και φοράνε τα ίδια κιτρινόμαυρα. Τον Αλμέιδα, που έχει περάσει από τεράστια κλαμπ και έχει μεγαλώσει στην Ρίβερ, αλλά όταν μιλάει ακουμπάει κατευθείαν καρδιές. Τον Στέλιο Σεραφείδη, που έζησε μια τέτοια ζωή, που το όνομα του βοηθητικού γηπέδου της ΑΕΚ στα Σπάτα ήταν αδύνατον να μην είναι το δικό του. Που δεν υπήρχε καμία άλλη επιλογή για τέταρτο πρόσωπο στους πυλώνες του νέου γηπέδου μαζί με τους τρεις μύθους Νεστορίδη, Μαύρο, Παπαϊωάννου, εκτός απ’ αυτόν.

Τον Χριστόφορο Μπακαούκα, που το πρωί δούλευε για το μεροκάματο στα ναυπηγεία και το απόγευμα έκανε προπόνηση για να σηκώνεις κούπες. Τον τύπο που έκανε 32 ώρες ταξίδι για να φτάσει στη Νέα Φιλαδέλφεια για τα εγκαίνια του νέου γηπέδου και να φύγει την επόμενη μέρα. Να κοιτάξεις κάθε έναν απ’ όλους τους πιτσιρικάδες που τώρα κάνουν τη Νέα Φιλαδέλφεια γειτονιά τους, σπίτι τους και ας μένουν στην άλλη άκρη της Αθήνας. Να κοιτάξεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που παντού θα βρεις κάποιον που κυκλοφορεί περήφανα στον δρόμο με μια φανέλα της ΑΕΚ. Η οποία δεν θα έχει το νούμερο και το όνομα του Ντέμη ή του Σκόκο, αλλά του Ευρυπίδη Κατσαβού.

Τα πρόσωπα, τα συναισθήματα. Τα χέρια, τα πόδια, οι ψυχές και οι πράξεις. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να προσδιορίσεις την ΑΕΚ. Ούτε χρόνια, ούτε θεωρίες, ούτε τύποι, ούτε κλισεδιές. Ούτε καν πρωταθλήματα και κύπελλα, έστω και αν και απ’ αυτά έχει μπόλικα και όλα τιμημένα. Αλλά κανείς δεν θα θαμπώθηκε απ' αυτά, για να την αγαπήσει. Εξάλλου πως να βγάλεις άκρη με προσδιορισμούς, όταν το πιο περήφανο και το πιο μεγάλο από τα επιτεύγματα αυτού του συλλόγου, είναι ένα φιλικό που δεν τελείωσε ποτέ. Που όσο παίχθηκε όμως, σταμάτησε βόμβες και θάνατο. Διάολε, είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ, σε οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας. Κυρίως γιατί ποτέ δεν μετριέσαι και ποτέ δεν τα μετράς, όπως μετριούνται και τα μετρούν οι υπόλοιποι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Αλλά έτσι είναι.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, η ΑΕΚ δεν είναι εκατό χρονών και δεν θα γίνει και ποτέ. Η ΑΕΚ είναι μια στιγμή αβάσταχτης λύπης ή απύθμενης χαράς. Είναι 90 (ή όσα για ότι άθλημα έχει κιτρινόμαυρο με δικέφαλο στο στήθος) λεπτά βασανιστικής αγωνίας και ασύλληπτης λαχτάρας. Είναι παντοτινός και πανίσχυρος δεσμός με την παιδικότητα και την άδολη, σχεδόν άνευ όρων, αγάπη. Είναι τέσσερις συνεχόμενες γενιές με το ίδιο κασκόλ, που θα πάει και στις επόμενες. Στην πραγματικότητα η ΑΕΚ γεννήθηκε αιώνια. Σήμερα απλώς έχουμε 100 χρόνων λόγους για να το γιορτάσουμε. Σίγουρα αμέτρητες λαχτάρες, δεδομένα γιγαντιαίες απογοητεύσεις, αλλά τις πιο γλυκές χαρές που σύλλογος μπορεί να απολαύσει. Έτσι είναι η ΑΕΚ. Και μεταξύ μας, κανείς μας δεν θα ήθελε να είναι και κάτι άλλο. Συμπλήρωσε εκατό, θα πάει στο για πάντα.