Πώς να μιλήσεις για μπάσκετ;  

Ο Αχιλλέας Μαυροδόντης γράφει για το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός και κάνει προσπάθεια να γράψει για μπάσκετ, παρότι αυτό ήρθε σε δεύτερη μοίρα μετά τα όσα συνέβησαν στο ΟΑΚΑ…

Γενικά στη ζωή μου θέλω να κοιτάζω τα πράγματα από τη θετική τους όψη. Πιο αισιόδοξα, πιο ρομαντικά. Αφελές θα έλεγε κανείς. Έτσι όμως θέλω να πορεύομαι και έτσι θέλω να γράφω. Να μιλάω για μπάσκετ, για λάθη στο παιχνίδι, για μεγάλες φάσεις. Αυτό το κείμενο γράφεται 2:45 το πρωί, με εμένα να είμαι ακόμη στα γραφεία του Sportal και να αναρωτιέμαι κάτι που δεν περίμενα ποτέ πως θα πω: Πώς να μιλήσουμε για μπάσκετ;

Ας τα πιάσουμε ένα – ένα όμως. Θα κάνω μια απόπειρα, έτσι για το γαμώτο, να μιλήσω για μπάσκετ.

Ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα του αγώνα δεν έβγαλε την ίδια σκληράδα. Ο Παναθηναϊκός μπήκε ψυχωμένος, ο Ναν πήρε τις φάσεις που του αρέσουν και έδειξε για ακόμη μια φορά πόσο ταλέντο έχει. Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός έφτασε στο +16 πολύ νωρίς (40-24 στο 17’) και ο Ολυμπιακός κλήθηκε να τρέχει για να μαζέψει την διαφορά. Και τα κατάφερε.

Με ηρεμία, με όπλο την άμυνα και με καθαρό μυαλό στην επίθεση, οι Πειραιώτες ροκάνισαν την διαφορά, φτάνοντας ακόμη και να περάσουν μπροστά στο σκορ με 72-73 στο 35’. Κάπου εκεί όμως όλα πήγαν λάθος.

Λάθη στην άμυνα, κακές και βιαστικές επιλογές στην επίθεση και ο Ολυμπιακός, όχι μόνο δεν μπόρεσε να κρατήσει το προβάδισμα παρά μόνο για 1:03, αλλά σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι έμεινε σχεδόν άποντος! Και λέμε σχεδόν, γιατί ήρθε και ένα τρίποντο του Κάνααν στα 15’’ για το φινάλε. Συνολικά το σερί του Παναθηναϊκού έφτασε στο 9-0 και το επιμέρους στο 11-3.

Συνολικά, ο Ολυμπιακός «πλήρωσε» την μέτρια βραδιά του Νάιτζελ Ουίλιαμς – Γκος. Ο Αμερικανός που στα πρώτα ματς ήταν σταθερά ο καλύτερος περιφερειακός του Ολυμπιακού, στο ΟΑΚΑ βρέθηκε σε κακό βράδυ, έμεινε άποντος με 0/4 εντός παιδιάς και κάπως έτσι, ο Ουόκαπ αναγκάστηκε να κάνει ακόμη μια φορά… υπερωρίες με 35’ σχεδόν στο παρκέ. Για την άμυνα πάνω στον Λεσόρ από τον Μιλουτίνοφ δεν έχει νόημα να σταθούμε γιατί και οι δύο «πλήγωσαν» ο ένας τον άλλον (17 πόντους έκαστος). Από την άλλη, το γεγονός πως με 7 κατοχές παραπάνω (78-85 οι κατοχές), ο Ολυμπιακός είχε 7 πόντους λιγότερους από τον Παναθηναϊκό, αυτό είναι ένα νούμερο που σαφώς θα απασχολήσει τους Ερυθρόλευκους

Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία του να τελειώσει τη σειρά και έχει ακόμη μια ευκαιρία να το κάνει στο ΣΕΦ, μαζί με τον κόσμο του. Αυτή ήταν μια ήττα που δεν «σκοτώνει» τον Ολυμπιακό, όμως τον αναγκάζει να επωμιστεί όλη την πίεση. Γιατί το ματς στο ΟΑΚΑ και που χάθηκε δεν αλλάζει κάτι, όμως αυτό που ακολουθεί, αυτό στο ΣΕΦ, επιβάλλεται να το πάρει. Γιατί αν δεν το πάρει, θα πρέπει μετά να περάσει ξανά από το ΟΑΚΑ. Δεν είναι κάτι που δεν το έχει ξανακάνει, όμως δεν είναι και κάτι εύκολο.

Αρκετά όμως με το μπάσκετ. Πάμε στα υπόλοιπα, τα πολύ πιο σημαντικά.

Αρχικά ξεκινάμε με τον παράγοντα διαιτησία. Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε πει πολλάκις πως και οι διαιτητές είναι άνθρωποι. Όταν όμως την ώρα που το ματς κρίνεται, εξαντλείς την αυστηρότητα σου και χαρίζεις βολές σε μια ομάδα, τότε κάτι πάει λάθος.

Όταν ξεκινάει ένα παιχνίδι και ένας προπονητής έχει να διαχειριστεί το γεγονός πως η μισή του πεντάδα είναι φορτωμένη με φάουλ, τότε κάτι... ξαναπάει λάθος.

Όταν μέσα στο παιχνίδι τα «λάθη» σου είναι μόνο σε βάρος μιας ομάδας, τότε κάτι πάει λάθος. Γιατί στα προηγούμενα παιχνίδια είδαμε φάσεις λάθος και για τις δύο πλευρές, όχι μόνο από τη μια. Αλλά τέλος πάντων. Δέχομαι πως μπορεί κάποιος να έχει άλλη άποψη από εμένα.

Είπαμε όμως, είμαι αισιόδοξος. Δέχομαι ότι οι διαιτητές δεν ήταν σε καλή μέρα. Συμβαίνει σε όλους μας. Βέβαια για να φτάσει ο Ολυμπιακός να βγάλει ανακοίνωση (και ειδικά τέτοια ανακοίνωση), δεν ήταν απλά μια… κακή μέρα, αλλά ας συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Πάμε στον παράγοντα κόσμος. Ωραίο το «πικάρισμα» των φίλων του Παναθηναϊκού στον Κάνααν με την κίνηση για τα λεφτά. Το έκανε εκείνος στον Σλούκα στο προηγούμενο παιχνίδι, το έκαναν κι εκείνοι στον Αμερικανό τώρα. Κανένα πρόβλημα. Μπάσκετ είναι άλλωστε. Όλα είναι στο παιχνίδι. Αλλά όλα έχουν όριο.

Όταν γυρίζεις σε έναν άνθρωπο και τον παρομοιάζεις με μαϊμού, τότε κάτι δεν πάει καλά. Γιατί άλλο το μπάσκετ, άλλο οι ομάδες και άλλο ο ρατσισμός. Είναι τρομακτικό με πόσο μεγάλη ευκολία κάποιος άνθρωπος κάνει κάτι τέτοιο σε έναν συνάνθρωπό του. Τρομακτικό; Λάθος. ΤΡΑΓΙΚΟ είναι. Και κανονικά, όπως η ΚΑΕ Ολυμπιακός με αστραπιαίες κινήσεις είχε αφαιρέσει το δικαίωμα εισόδου στον οπαδό που έκανε ρατσιστική επίθεση στον Ζοζέφ Μπισάνγκ, έτσι θα πρέπει να κάνει και η ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Ξαναλέμε, αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από τις ομάδες. Έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχει να κάνει με τον πολιτισμό, έχει να κάνει με την παιδεία μας. και νομίζω πως στην Ελλάδα είμαστε καλύτεροι από αυτό. Ή έστω έτσι θέλω να πιστεύω. Συνεχίζουμε.

Το περιστατικό μετά το τέλος του αγώνα ανάμεσα σε Λεσόρ και Λαρεντζάκη είναι επίσης μελανό σημείο και το γνωρίζουν και οι ίδιοι οι αθλητές. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Εξάλλου πιστεύω πως στην συνέχεια και οι δύο κατάλαβαν το λάθος τους.

Τέλος, κάθε ρίψη αντικειμένου στο παρκέ είναι σφάλμα. Πολλώ δε μάλλο να πετάς νερό σε διαιτητές μετά το τέλος ενός αγώνα. Και διαιτητές που δεν σε σφύριζαν άσχημα. Ίσα – ίσα, που, όπως είπαμε παραπάνω, όλα τα «λάθη» τους πήγαν υπέρ σου. Να αναλύσουμε μια προς μια τις φάσεις δεν έχει νόημα.

Τέλος, θα ήθελα πολύ να καταλάβω γιατί δεν δίνεις το χέρι σε έναν πρώην συμπαίκτη σου, ο οποίος στο απλώνει, για να σου δώσει συγχαρητήρια για τη νίκη σου. Ειδικά έναν πρώην συμπαίκτη με τον οποίο θα είσαι μαζί σε μόλις μια εβδομάδα στην Εθνική Ελλάδας. Στην ύψιστη τιμή για έναν αθλητή. Εκτός αν έχεις κάποιο προσωπικό πρόβλημα μαζί του.

Από την άλλη, το να έχεις πρόβλημα με έναν πρώην συμπαίκτη σου που πέρσι έκανε ό,τι μπορούσε για να σε κρατήσει ήρεμο και παράλληλα να μην το έχεις κοινωνήσει στον Βασίλη Σπανούλη, δεν το καταλαβαίνω. Γιατί; Γιατί προσπάθησε να μπει ανάμεσα σε εσένα και τον Κάνααν; Γιατί τον έπιασε νευρικό γέλιο με το δικό σας τρας τόκινγκ; Γιατί χειροκροτούσε αμήχανα για να ηρεμήσει την κατάσταση; Για όσους δεν το κατάλαβαν τόση ώρα, μιλάμε για την κίνηση του Σλούκα να μην δώσει το χέρι στον Τόμας Ουόκαπ.

Δυστυχώς, το κλίμα των τελικών φαίνεται πως θα επηρεάσει την Εθνική και σε βαθμό μεγαλύτερο από των προηγούμενων ετών. Μακάρι να κάνουμε λάθος, γιατί δεν αξίζει σε κανέναν αυτό. Γιατί όταν φοράς το εθνόσημο, δεν είσαι παίκτης του Ολυμπιακού, το Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του Άρη, των Μπακς. Είσαι της Ελλάδας και παλεύεις για την χώρα που εκπροσωπείς. Τέλος πάντων, θα το δούμε στην πορεία αυτό. Ξαναλέμε, μακάρι να κάνουμε λάθος και να δούμε μια Εθνική όπως πρέπει.

Στην δήλωση Αταμάν για τον Γιώργο Μπαρτζώκα δεν θα σταθώ, γιατί μάλλον λάθος μεταφέρθηκαν στον Τούρκο κόουτς τα όσα είπε ο Έλληνας συνάδελφός του, ο οποίος σε καμία περίπτωση με το «γραφικός» δεν αναφέρθηκε στον προπονητή του Παναθηναϊκού. Και γιατί μάλλον ξέχασε κι εκείνος πως ο «κόουτς Μπι» έχει ήδη μια Ευρωλίγκα στο παλμαρέ του. Αλλά επειδή είναι τέτοια η σχέση των δύο, καμία κακία δεν υπήρχε σε όλο αυτό και δεν θα υπάρξει άλλωστε μεταξύ τους ποτέ.

Τελικά τα καταφέραμε. Μιλήσαμε για μπάσκετ. Λίγο όμως. Πολύ λίγο. Γιατί το μπάσκετ πήγε σε δεύτερη μοίρα στον τρίτο τελικό…

Τα υπόλοιπα μετά το τέλος του τέταρτου τελικού, αυτού του ΣΕΦ, την Τετάρτη (12/6) το βραδάκι…