Η ΑΕΚ στην μπάλα και στο δρόμο της, ακούγοντας «τέρατα» στην πορεία

Η φετινή ΑΕΚ μ' αυτό που έχει φτιάξει ο Αλμέιδα διένυσε ήδη πολύ μεγάλη διαδρομή και θα την πάει ως το τέλος, την ίδια στιγμή που ακούει συνεχώς γύρω της... τέρατα. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Επειδή τις τελευταίες μέρες μοιάζει σαν να έχουμε μπει λίγο στη ζώνη του λυκόφωτος, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε καθαρά δυο πραγματάκια. Η ΑΕΚ έπαιξε δυο συνεχόμενα ντέρμπι με Ολυμπιακό και με Παναθηναϊκό. Είχε δυο ευκαιρίες να πάρει κεφάλι στην κούρσα για το πρωτάθλημα και να εξαρτάται η κατάκτηση του τίτλου αποκλειστικά και μόνο απ’ αυτά που θα έκαναν τα ποδάρια της και η ψυχή της.

Δεν τις εκμεταλλεύτηκε αυτές τις δυο ευκαιρίες αλλά και πρακτικά και τυπικά και μαθηματικά και απ’ όλα, η ΑΕΚ είναι πολύ γερά μέσα στο κόλπο του πρωταθλήματος. Και όχι μόνο διότι είναι μόλις δυο βαθμούς από την κορυφή. Για όσους ωστόσο μπορούν να δουν και λίγο πιο μακριά από την ανάγκη τους και την πελώρια λαχτάρα τους να γράψουν στο facebook και στο Instagram για το «τι σας κάναμε» και «τι σας δείξαμε», υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο σημαντικό.

Η ΑΕΚ είναι δυνατά στην μάχη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και σχεδόν με τα δυο πόδια στον τελικό του κυπέλλου, σε διάστημα λιγότερο από έναν χρόνο από τότε που είχε πιάσει ιστορικό χαμηλό σε παρουσία στο πρωτάθλημα. Για όσους έχουν μνήμη χρυσόψαρου, να θυμίσω όχι μόνο πως η ΑΕΚ πέρυσι στα πλέι οφ μπήκε με 20 βαθμούς διαφορά από την κορυφή και οκτώ από την δεύτερη θέση. Αλλά βγάζοντας έξω από την καταραμένη σεζόν της μεγάλης καταστροφής, ήταν η πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια που για αγωνιστικούς λόγους έμενε εκτός Ευρώπης.

Επίσης για όσους το έχουν λησμονήσει, το τελευταίο που σκεφτόταν ο οργανισμός της ΑΕΚ όταν έπιανε πάτο στο φινάλε της περυσινής σεζόν, ήταν το πως λίγους μήνες μετά θα διεκδικήσει ξανά πρωτάθλημα. Άντε να δούμε τώρα πως θα φτιάξουμε μια ομάδα που θα θυμίζει και πάλι ΑΕΚ και θα γουστάρουμε ξανά την βλέπουμε, ήταν η… φάση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η ΑΕΚ λοιπόν, για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό το έχει κάνει ήδη.

Έχει διανύσει ήδη μεγάλη διαδρομή...

Η ΑΕΚ κατάφερε, με την μπάλα της και μόνο, με την αγωνιστική ταυτότητα που της έδωσε ο Αλμέιδα, να γίνει και πάλι ελκυστική στα μάτια των οπαδών της αλλά και συνάμα ανταγωνιστική. Το ξαναγράφω. Η ΑΕΚ είναι φουλ μέσα στην μάχη του τίτλου και στα μάτια τα δικά μου μπορεί να γίνει (ξανά) φαβορί αν κερδίσει στην Τούμπα και είναι αγκαλιά με την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου. Με λίγα λόγια, έχει διανύσει ήδη μια τεράστια διαδρομή και ότι και αν γίνει στο τέλος, δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω.

Βεβαίως το τρομερό είναι πως όσο η ΑΕΚ πασχίζει από την αρχή της σεζόν και σε κάθε ματς, με οποιονδήποτε αντίπαλο, να παίξει την μπάλα της, βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με εν ψυχρώ εκτέλεση της πραγματικότητας, για χάρη της τοξικότητας. «Τέρατα» έχει ακούσει και εξακολουθεί να ακούει η ΑΕΚ. Πήγε στην αρχή του πρωταθλήματος στην Λεωφόρο να παίξει με τον Παναθηναϊκό. Προηγήθηκε στο σκορ, έχασε τελικά με δυο πέναλτι και άκουσε πως και τα δυο ήταν… μαρς. Παρόλο που το ένα ήρθε από χέρι του Χατζισαφί μετά από σπρώξιμο στον αέρα και το δεύτερο από μαρκάρισμα έξω από την περιοχή.

Πήγε να παίξει στην Τούμπα, έχασε με 2-0 έχοντας κάνει σχεδόν τριπλάσιες τελικές από τον αντίπαλο της και από πάνω άκουσε αφενός πως το πάτημα πάνω στον απλωμένο πόδι του Αραούχο, ήταν επειδή δεν είχε που αλλού να… πατήσει ο Ολιβέιρα. Και αφετέρου πως η ανατροπή του Γκαρσία που έφευγε μόνος απέναντι στον Κοτάρσκι, δεν ήταν αποβολή διότι κάπου εκεί γύρω υπήρχε και ένας αμυντικός του ΠΑΟΚ, που μάλλον δεν ήταν ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Στο μεταξύ στην φάση δεν έχει δοθεί ούτε καν φάουλ.

Επίσης κάπου ενδιάμεσα, η ΑΕΚ πήγε να παίξει την μπάλα της στην Τρίπολη και έχασε τον Ελίασον για ένα γεμάτο τρίμηνο με σπασμένο πόδι από μαρκάρισμα αντιπάλου. Και αυτό που άκουσε μετά η ΑΕΚ, ήταν απλώς πως το… παιδί δεν είχε σκοπό να σακατέψει τον Ελίασον. Που εννοείται δεν είχε, αλλά το μαρκάρισμα που σμπαράλιασε το πόδι του Σουηδού, δεν δόθηκε ούτε φάουλ και το ματς συνεχίστηκε με… πλάγιο άουτ.

Πήγε να παίξει στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο και βρήκε τέρματα που ήταν πιο κοντά σε ύψος μ’ αυτά του χάντμπολ, παρά του ποδόσφαιρου. Όμως άκουσε πως φοβόταν να παίξει, παρόλο που ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα εκείνη την περίοδο, πως ήθελε να το πάρει στα χαρτιά, πως δεν είχε… έννομο συμφέρον να κυνηγήσει το δίκιο της. Και ακόμα και όταν μπήκε στο γήπεδο και κέρδισε πεντακάθαρα το ματς, πάλι τα ίδια άκουγε. Μπορεί και χειρότερα.

Ό,τι και αν ακούει θα συνεχίσει...

Και φτάσαμε μέχρι το ντέρμπι της περασμένης Κυριακής με τον Παναθηναϊκό. Η ΑΕΚ άκουσε για δεύτερη κίτρινη μαρς σ’ ένα χέρι του Άμραμπατ στην αντίπαλη μικρή περιοχή, παρόλο που ο κανονισμός είναι πολύ ξεκάθαρος περί του πότε και γιατί υπάρχει τιμωρία με κάρτα. Άκουσε πως ο Αραούχο κάνει επιθετικό φάουλ στον Παλάσιος, παρόλο που είναι πολύ ξεκάθαρο πως την τρώει γεμάτα την κλωτσιά στους προσαγωγούς. Θα μου πείτε, εδώ χρεώθηκε ο Αραούχο με επιθετικό φάουλ σε φάση που ο Σένκεφελντ του έχει αφήσει την μισή σκάρα του πάνω στο καλάμι.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, πέναλτι ναι, δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει γιατί έχει προηγηθεί επιθετικό φάουλ και σπρώξιμο του Σιμάνσκι πάνω στον Κώτσιρα. Αλλά γι αυτό το σπρώξιμο η ΑΕΚ δεν… άκουσε τίποτα. Διότι αυτό που άκουσε ήταν πως ανάλογο σπρώξιμο πάνω στον Χατζισαφί δεν ήταν απολύτως τίποτα, ούτε στην φάση αυτού του ντέρμπι που ο Παναθηναϊκό ζήτησε πέναλτι και δεν το πήρε, ούτε στην φάση του αντίστοιχου του πρώτου γύρου που το πήρε κανονικά.

Η ΑΕΚ τα έχει ακούσει όλα αυτά. Τα έχει υποστεί και αυτό που φαίνεται, είναι πως τα έχει διαχειριστεί, συνεχίζοντας να πασχίζει να παίξει την μπάλα της. Και στην πραγματικότητα, αυτός είναι και μοναδικός τρόπος διαχείρισης που μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Αν βουλιάξεις στην τοξικότητα ή αν ρίξεις νερό στον μύλο της, μόνο χαμένος μπορείς να βγεις. 

Η ΑΕΚ θα συνεχίσει στο υπόλοιπο των πλέι οφς να προσπαθεί να βγάλει στο γήπεδο αυτό που σκληρά και μεθοδικά έχει δουλέψει ο Αλμέιδα. Αν καθαρίσει το μυαλό της, ξαναβρεί τις αγωνιστικές της ισορροπίες και βάλει και λίγο περισσότερο κυνισμό στο παιχνίδι της, μπορεί να φτάσει και μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ότι και αν ακούσει μέχρι το φινάλε.