Η άμυνα σε περνάει φάση, η επίθεση σε γράφει στην Ιστορία!

Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για τη δύσκολη επικράτηση της Εθνικής Ανδρών επί της Τσεχίας και επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει τις δηλώσεις και κυρίως το σκεπτικό του Βασίλη Σπανούλη, που πάνε κόντρα με το σύγχρονο μπάσκετ.

«Ποτέ μην αρχίζεις μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση, αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης», είχε πει ο Αριστοτέλης Ωνάσης και είναι βέβαιον ότι ο Βασίλης Σπανούλης διαδεχόμενος έναν φτασμένο προπονητή, τον Δημήτρη Ιτούδη ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Ανδρών με τη νοοτροπία νικητή, που τον διέκρινε και ως σταρ του αθλήματος.

Έννοιες, όπως φόβος και ήττα, δεν υπήρξαν ποτέ στο λεξιλόγιο του «Kill Bill», ο οποίος ακόμη και όταν έχανε μάχες στα παρκέ, φρόντιζε να ξοδέψει ατελείωτες ώρες στην προπόνηση για να επιστρέψει δριμύτερος και να διεκδικήσει (και συχνά να κατακτήσει) τον επόμενο μεγάλο στόχο. Αναλαμβάνοντας, λοιπόν, το δύσκολο εγχείρημα της Εθνικής Ανδρών, η οποία έχει να πανηγυρίσει μετάλλιο από το μακρινό πλέον Ευρωμπάσκετ 2009 της Πολωνίας, τότε που ο νυν ομοσπονδιακός προπονητής ήταν ακόμη εν ενέργεια διεθνής, ο Σπανούλης γνωρίζει καλά τις δυσκολίες, αλλά ως χαρακτήρας δεν τρομάζει. Έτσι ήταν πάντα.

«Εκπροσώπησα τη χώρα μας για πολλά χρόνια, από νεαρή ηλικία, ακόμη κι όταν ήμουν τραυματίας ή κουρασμένος. Όταν σε καλεί η Εθνική ομάδα, δεν μπορείς να πεις όχι. Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες και με την ψυχή μας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε αντίπαλο», υποστήριξε μετά τη δύσκολη νίκη (72-64) επί της Τσεχίας κάνοντας τον παρακαθήμενό του Τόμας Ουόκαπ να συμφωνεί γνέφοντας καταφατικά με το κεφάλι του. «Είμαι περήφανος για τους παίκτες μας, παίξαμε καταπληκτική άμυνα, πετύχαμε 21 πόντους στον αιφνιδιασμό και αυτό είναι το στιλ που μας αρέσει να παίζουμε», συμπλήρωσε γεμάτος υπερηφάνεια.

Βέβαια, για τα… 4/25 τρίποντα, καμία αναφορά! ΟΚ, απέναντι στην Τσεχία του 1,5 παίκτη, όταν η Εθνική διέθετε στο ΣΕΦ εννέα παίκτες της Euroleague, δύο του BCL και έναν του Eurocup, η αστοχία από τα 6,75 μ. δεν στοίχισε. Και πιθανότατα, δεν θα στοιχίσει ούτε απέναντι στην Ολλανδία ή την Μεγάλη Βρετανία, που απλώς συμπληρώνουν τον αναιμικό έκτο όμιλο της προκριματικής φάσης του Ευρωμπάσκετ 2025. Όταν, όμως, κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ξανά μια χαρισματική ομάδα, όπως πχ η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία, στην οποία σουτάρουν και οι πέντε καλά (Σρέντερ, Ομπστ, Βάγκνερ, Τίμαν, Φόκτμαν κ.α.), τότε η αδυναμία στο μακρινό σουτ θα στοιχίσει και η άποψη, που είχε εκφράσει ο «V-Span» κατά την επίσημη παρουσίασή του ότι «ούτε εμείς είχαμε σουτέρ, όταν παίρναμε τα μετάλλια», δεν θα έχει νόημα.

Γιατί δεν θα έχει νόημα; Διότι, από τα χρόνια της ελληνικής κυριαρχίας (2005-2009) το μπάσκετ έχει αλλάξει θεαματικά και όπως παραδέχονται οι περισσότεροι έχει φύγει από την άμυνα και έχει πάει στην ταχύτητα, την αθλητικότητα και το τρίποντο! Σαφέστατα, η άμυνα αποτελεί το εφαλτήριο. Σε διατηρεί πάντα εκεί, σε καθιερώνει ως παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις. Σε προκρίνει στην επόμενη φάση, αλλά στα νοκ άουτ, για να κάνεις το επόμενο βήμα και να σε γράψει η Ιστορία, πρέπει να μπει η μπάλα στο καλάθι. Τόσο απλά. Και το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει δουλέψει πολύ για αυτό. Από τις Ακαδημίες, που με το ζόρι προμηθεύονται τα σύγχρονα shooting machines, αν και βγάζουν χιλιάδες ευρώ από τις συνδρομές, ως τις ανδρικές ομάδες, που -οι περισσότερες- περιμένουν το σκορ από τους ξένους αναθέτοντας στους Έλληνες ρόλο κομπάρσου.

«Ξέρεις ποια είναι η διαφορά του τότε με το τώρα;», μου είχε πει κάποτε σε μια συζήτηση ο Δήμος Ντικούδης. «Τότε όλοι ήμασταν πρωταγωνιστές στις ομάδες μας, ενώ τώρα ελάχιστα παιδιά παίρνουν την μπάλα όταν καίει». Η άποψή του είναι ολόσωστη, αλλά για να ανατραπεί το status quo στο ελληνικό επαγγελματικό μπάσκετ θα χρειαστεί να περάσει καιρός και ίσως μια πρώτη απόφαση θα ήταν να περιοριστεί -αντί να αυξάνεται διαρκώς- ο αριθμός των ξένων παικτών. Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ας έχουν οι ομάδες… δώδεκα ξένους, δεν μας πειράζει, αλλά στην Basket League θα ήταν φρόνιμο οι Έλληνες να είναι περισσότεροι από τους ξένους για το καλό του αθλήματος και της Εθνικής Ανδρών.

Στην όλη συζήτηση, που αφορά τα επόμενα βήματα και τους στόχους της Εθνικής, τεράστιο ρόλο θα παίξει η παρουσία ή όχι του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο προολυμπιακό τουρνουά (2-7 Ιουλίου 2024). Μια παρουσία, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει σίριαλ, όπως πέρυσι. Ακόμη και στο τουρνουά που έδωσε η Εθνική στο Αμπου Ντάμπι υπήρχε η ελπίδα ότι θα εμφανιστεί ο Γιάννης με τη φανέλα της Εθνικής. Φέτος, θα είναι έγκλημα της Ελληνικής Ομοσπονδίας και κατ’ επέκταση του Βασίλη Σπανούλη αν επιτρέψουν να ξαναγίνει σίριαλ.

Και πρώτος, φυσικά, ο Γιάννης, όταν πλησιάζει ο καιρός, θα πρέπει να βγει εγκαίρως να ενημερώσει για τις προθέσεις τις δικές του, αλλά και των Μιλγουόκι Μπακς. Μόλις ξεκαθαρίσει το θέμα του Γιάννη, θα μπορέσει ο Σπανούλης να καταστρώσει το αγωνιστικό πλάνο του. Διότι, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η Εθνική είναι άλλη ομάδα με και άλλη χωρίς τον Γιάννη. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η επιλογή των παικτών δεν θα είναι εύκολη για αρκετούς λόγους, που σκοπεύουμε να αναλύσουμε σε νέο ποστ.