Ουρουγουάη, μόνο το πάθος σε συγκινεί

Εγώ θα σταθώ στον «έρωτα»! Ο «έρωτας» έχει ονοματεπώνυμο. Έντινσον Καβάνι.

Έντινσον Ρομπέρτο Καβάνι Γκόμεζ. Θα μου πείτε τώρα, «τι σε έπιασε ρε Χριστινάκι και γράφεις για τον Καβάνι;». Θα σας προλάβω και θα σας πω, πως το τελευταίο διάστημα η Ουρουγουάη για πολλούς λόγους έχει μπει στο πεδίο έρευνάς μου και διεκδικεί πλέον και μεγάλο -ποδοσφαιρικό- κομμάτι της καρδιάς μου.

Πρόσφατα λοιπόν, ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, που λατρεύει την Ουρουγουάη, με ρώτησε αν έχω σκεφτεί ποτέ πως γίνεται ένα κράτος με τόσο «μικρό» πληθυσμό σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής, να έχει τέτοια ποδοσφαιρική παράδοση και την ικανότητα να παράγει διαχρονικά πολλούς και σπουδαίους ποδοσφαιριστές.

Για του λόγου το αληθές, η Ουρουγουάη βρίσκεται ανάμεσα στη Βραζιλία των 214 εκατομμυρίων κατοίκων και την Αργεντινή των 45.4, έχοντας 3.5 εκατομμύρια κατοίκους… Παρ’ όλα αυτά, έχει κατακτήσει 15 φορές το Copa America και δύο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο (1930 και 1950).

Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Οπότε ζήτησα τα φώτα του αγαπημένου μου «ειδικού». Η Ουρουγουάη λοιπόν. Μια χώρα στην οποία από νωρίς αναπτύχθηκε η κτηνοτροφία και η ναυτιλία, λόγω του επίκαιρου σημείου που βρίσκεται το φυσικό λιμάνι του Μοντεβιδέο, που έγινε και το πιο σημαντικό της Λατινικής Αμερικής. Από τους πρώτους που διέβλεψαν την αξία του κι επένδυσαν σ’ αυτό, ήταν οι Βρετανοί, οι οποίοι πολύ νωρίτερα απ' ό,τι στις όμορες χώρες, έμαθαν και διέδωσαν το ποδόσφαιρο στους γηγενείς. 

Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να αναφερθεί είναι πως σχεδόν πάντα πρωτοστατεί στην διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και σε θέματα κοινωνικής ισότητας. Η αξιοκρατία είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της. Και η ύπαρξη διαφθοράς σχεδόν μηδενική. Αυτό ίσως εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη σημασία που δίνει στον τρόπο εύρεσης νέων ταλέντων μέσα από ένα πολύ καλά οργανωμένο σύστημα scouting, αλλά και τον σοβαρό μηχανισμό εξέλιξης των αθλητών στη συνέχεια. 

Η Ουρουγουάη σε όλους τους πολέμους παρέμεινε ουδέτερη. Γι’ αυτό και της έχει δοθεί από τα γειτονικά έθνη το -μάλλον μειωτικό- προσωνύμιο, "Ελβετία της Ν. Αμερικής”. Έχουν αυτή τη «ρετσινιά» των ελίτ, που ίσως τους δίνει ένα επιπλέον κίνητρο να εκφράσουν την περίφημη λατινοαμερικάνικη «αλητεία» μέσω του ποδοσφαίρου.

Η Ουρουγουάη έχει το «Garra Charrua» πρόκειται για κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί ξεκάθαρα. Είναι κάτι σαν το ελληνικό «φιλότιμο», όπως πολύ εύστοχα διάβασα σε ένα άρθρο του Γιώργου Καραμάνου. Είναι έννοιες που δεν γίνεται να μεταφραστούν. Πρόκειται για τον τρόπο που νιώθουν οι Ουρουγουανοί το ποδόσφαιρο, τον τρόπο που νιώθουν φορώντας τη φανέλα, την προσπάθεια που καταβάλλουν σε κάθε παιχνίδι. 

Αφορά το ομαδικό πνεύμα. Αναφέρεται στη γενναιότητα ενάντια σε συντριπτικές πιθανότητες ή στην ακαταπόνητη κούραση στο γήπεδο. Όπως είχε πει και ο Γκουστάβο Πογιέτ, «κρύβει κάτι το μυστηριακό και το αιώνιο, αλλά συγχρόνως σηματοδοτεί τη ζωή και τον θάνατο». Είναι η εσωτερική δύναμη, είναι η επιπλέον ανάσα όταν νιώθεις πως στέρεψες. Μία πηγαία ενέργεια κρυμμένη σε κάθε άνθρωπο. 

Ο Ντιέγο Φορλάν, το είχε περιγράψει ως εξής: «Είναι σαν να μην έχεις ούτε μια ανάσα ακόμα, αλλά πάντα να θέλεις να δώσεις κάτι περισσότερο». Ο νυν προπονητής της Σελέστε, Ντιέγο Αλόνσο, όταν ρωτήθηκε για το στοιχείο που εκτιμά περισσότερο στην εθνική ομάδα αναφέρθηκε στην αίσθηση του ανήκειν που έχουν οι παίκτες, ως μέλος μιας ομάδας που εκπροσωπεί μια χώρα.

Τις δεκαετίες ’80 και ’90 υπήρχε η ποδοσφαιρική ευφυία του «πρίγκιπα» Έντσο Φραντσεσκόλι και λίγο αργότερα η «σχολή» των σκληροτράχηλων αμυντικών που «ίδρυσε» ο Πάολο Μοντέρο. Η δική μας η γενιά μεγάλωσε και αγάπησε τον Ντιεγο Φορλάν, ο οποίος στο Μουντιάλ του 2010 μας μάγεψε (εμένα σίγουρα) και δικαίως αναδείχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής και σκόρερ.

 Η επόμενη γενιά χάρηκε -και χαίρεται - τον Λουίς Σουάρες, τον Ντιέγο Γοδίν, τον Μάρτιν Κάσερες, τον Φερνάντο Μουσλέρα, και φυσικά τον Έντισον Καβάνι, οι οποίοι σιγά σιγά δίνουν τη σκυτάλη στα νεότερα αστεράκια όπως ο Φεντερίκο Βαλβέρδε, ο οποίος διαπρέπει στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ντάργουιν Νούνιες, που βρίσκεται στη Λίβερπουλ και ο Φακούντο Πεγίστρι στη Γιουνάιτεντ.

Εγώ θα σταθώ στον «έρωτα»! Ο «έρωτας» έχει ονοματεπώνυμο. Έντινσον Καβάνι. Και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως το λόγο που τον αποκαλώ έτσι.

Εκτός του ότι γεννήθηκε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, πριν από μερικά χρόνια, έπεσε στα χέρια μου ένα γράμμα. Δικό του. Δυστυχώς όχι με εμένα αποδέκτη. Αλλά τον ίδιο του τον εαυτό. Από εκείνον για εκείνον.

14 Φεβρουαρίου, λοιπόν, το 1987, είδε το πρώτο φως της ημέρας, στο Σάλτο της Ουρουγουάης.

Το τελευταίο παιδί της πενταμελούς οικογένειας του Λουίς και της Μπέρτα. Γεννήθηκε με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι του και μια μπάλα στα ξυπόλυτα πόδια του. Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο ήταν έμφυτη. Το προσωνύμιό το είναι «El Matador». Γνωστός για την δύναμη και την τεχνική του. Έγινε γνωστός από τη θητεία του στην Ιταλία και την Serie A, αγωνιζόμενος για τις Παλέρμο και Νάπολι, προτού πάρει μεταγραφή στην Παρί Σεν Ζερμέν και αργότερα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κορυφαία στιγμή του με την Εθνική Ουρουγουάης ήταν η 4η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Έχει συμμετοχή σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα. Αυτό του Κατάρ ήταν και το τελευταίο για εκείνον.

Τον περασμένο  Νοέμβριο, κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ, παραχώρησε μια συνέντευξη στην βρετανική εφημερίδα Guardian, που περισσότερο έμοιαζε με εξομολόγηση. Μια εξομολόγηση ενός σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου, που ΔΕΝ είναι σταρ. «…λέμε ότι όλα εξαρτώνται από τον σταρ μιας ομάδας, τον πιο διάσημο παίκτη, αυτόν που θα βάλει το γκολ, αυτόν που θα κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα. 

Αυτός είναι το επίκεντρο, αλλά ταυτόχρονα αυτό αποπροσανατολίζει από όσα έχουν πραγματική σημασία. Το έχω ζήσει. Όταν ένας παίκτης παύει να είναι ταπεινός, χάνει την ομορφιά του παιχνιδιού. Σίγουρα θα χαρώ αν μια μέρα λάβω ένα ατομικό βραβείο, αλλά δεν θα αλλάξει η ζωή μου διότι η μεγαλύτερη ευτυχία είναι μια ομαδική φωτογραφία σε μια κορνίζα στο σπίτι μου».

Λίγες ημέρες αργότερα η Ουρουγουάη νίκησε την Γκάνα στη φάση των ομίλων, αλλά ήθελε ακόμα ένα γκολ για να πάει στους 16. Η γροθιά του Καβάνι στο σύστημα VAR μετά τη λήξη του αγώνα, έγινε viral. Αυτή η γροθιά που ήθελε να ρίξει στο «αντίο» του.

Ο Έντινσον είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ουρουγουάης, μετά τον Σουάρες, με 58 τέρματα. Αγαπάει πολύ το θαλασσί χρώμα της φανέλας με το εθνόσημο. «Θα κουβαλάς αυτά τα συναισθήματα μαζί σου για ολόκληρη τη ζωή σου, γιατί είσαι από τη Λατινική Αμερική. Είσαι από την Ουρουγουάη. Είσαι από το Σάλτο. Ζεις το ποδόσφαιρο με διαφορετικό τρόπο. 

Η ευλογία και η κατάρα για τους Ουρουγουανούς είναι ότι ποτέ δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε. Είναι η ιστορία του ποδοσφαίρου μας, η ιστορία της χώρας μας. Όταν οι Ουρουγουανοί φορούν την ποδοσφαιρική φανέλα, αισθάνονται την περηφάνια της ιστορίας τους. Μόνο το πάθος σε συγκινεί. Αυτό σε βοηθά να αντιμετωπίσεις καλύτερα τις δυσκολίες αργότερα, και αυτό μας χαρακτηρίζει πολύ».

Μέχρι πρόσφατα κατείχε το ρεκόρ σκοραρίσματος στην Παρί με 200 γκολ. Τον ξεπέρασε πριν από έναν μήνα ο Κιλιάν Εμπαπέ. Τον οποίο μάλιστα συνεχάρει με δημόσια ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.

Το 2020 πήγε στη Γιουνάιτεντ. Λίγο αργότερα επέστρεψε και ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Καβάνι χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισε να συνεχίσει τον θρύλο του CR7 και να παραχωρήσει τον αριθμό 7, τον οποίο ήδη φορούσε στη φανέλα του, στον Κριστιάνο. «Με τον Κριστιάνο, έχουμε μια διαφορετική ιστορία ζωής, αλλά ερχόμαστε και οι δύο από τα κάτω και όταν συμβαίνει αυτό, όταν αφιερώνεις τόση προσπάθεια για να προσφέρεις στους ανθρώπους σου καλύτερες ευκαιρίες, μαθαίνεις πολλά πράγματα. Είχαμε μια παρόμοια ιδεολογία ζωής. Το να παίζω δίπλα του με δυναμώνει».

Καλά μέχρι εδώ. Όλα τα παραπάνω δείχνουν μια ποιότητα. Αθλητή. Χαρακτήρα. Ανθρώπου. Όλα τα παραπάνω, στο μυαλό μου όμως, ήταν κινήσεις και συμπεριφορές αυτονόητες για τον Καβάνι. Και αυτό γιατί στη δική μου καρδιά μπήκε πολύ νωρίτερα. Για την ακρίβεια από τότε που ήταν 9 χρονών παιδί… Τότε που δεν ήταν… δολοφόνος (El matador), αλλά καραφλός (Pelado).

Τότε που το έπαθλο για ένα γκολ, ήταν ένα παγωτό. (The ice cream goal). Τότε που δεν είχε χρήματα και δόξα, αλλά ελευθερία να τρέχει ξυπόλυτος στον ήλιο. Τον Καβάνι τον αγάπησα μετά από αυτό το γράμμα. Που έστειλε με βέλος κατευθείαν στην καρδιά μου τον Ιούνιο του 2018. «Όταν είσαι παιδί, έχεις αυτή την ψευδαίσθηση ότι ο πιο επιτυχημένος είναι αυτός με τα περισσότερα αγαθά. Όταν μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς ότι το πρόσωπο, που είναι το πιο επιτυχημένο είναι αυτό που έχει τη σοφία να ζήσει τη ζωή». (Εάν κάποιος από εσάς δεν έχει διαβάσει αυτό το γράμμα, ας κάνει ένα δώρο στον εαυτό του σήμερα).

Ο Καβάνι, είναι από εκείνους που μιλούν ανοιχτά και ΔΥΝΑΤΑ για την σημαντικότητα της ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ. Παραδέχτηκε πως συμβουλεύεται ψυχολόγο. Επεσήμανε την απαραίτητη παρουσία επαγγελματιών ψυχικής υγείας στον αθλητισμό.

«Μεγαλώσαμε σε μια γενιά με εκείνους τους γονείς που σου λένε να μην κλαις, ότι δεν μπορείς να χαλαρώσεις ή να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Όπως δεν μπορείς να δείξεις αδυναμία, έτσι ανατρέφεσαι με ένα κέλυφος που σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι πιο δυνατός από όλους. Υπάρχουν πολύ ικανοί άνθρωποι, αλλά στο τέλος πέφτουν. Δεν είσαι υπερήρωας, αυτός που μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα, να βοηθήσει την οικογένεια, να σκοράρει κάθε Κυριακή... Αλλά μερικές φορές δεν ακούμε τον εαυτό μας...Είναι ψέμα να παλεύεις για να είσαι πάντα ο καλύτερος. Πάντα θα υπάρχει κάποιος από πάνω σου, που έχει ή ξέρει περισσότερα από εσένα, που είναι πιο όμορφος από εσένα κ.λπ. Χάσαμε πολύ χρόνο για πράγματα που δεν έχουν σημασία. Το ποδόσφαιρο γίνεται πιο διαμεσολαβητικό και επιδραστικό στις ζωές των άλλων. Όμως η ψυχική υγεία είναι θεμελιώδης και στο ποδόσφαιρο λείπει»!

Ώπα τώρα. Τί έγινε ρε παιδιά; Ο Έντινσον Καβάνι είναι τρωτός;

Ναι. Ο Έντινσον Καβάνι, έχει αδυναμίες. Νιώθει πόνο. Απογοητεύεται. Φοβάται. Λυγίζει. Δεν είναι πάντα καλός στον αγωνιστικό χώρο. Ούτε και έξω από αυτόν.

Ο Έντινσον Καβάνι δεν είναι σούπερ ήρωας.

Ο Έντινσον Καβάνι είναι άνθρωπος. Δυνατός για να ζήσει το όνειρό του. Αλλά ακόμα πιο δυνατός ώστε να μη γίνει δέσμιος αυτού του ονείρου.