Ο Πογέτ και οι διεθνείς το πιστεύουν, εσύ;

Μια εθνική ομάδα που ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση έπαιξε κι έχασε με 1-0 από την πανίσχυρη Γαλλία στο Παρίσι κι όμως, μέτρησε πολύ περισσότερα κέρδη παρά ζημιές, σε ότι αφορά το πρότζεκτ και την προοπτική πρόκρισης στα τελικά του EURO...από εμένα είναι ΝΑΙ!

Πριν από λίγες μέρες είχαμε την ευκαιρία, παρέα με συναδέλφους από όλα τα Μέσα, να συναντηθούμε, να γνωριστούμε ουσιαστικά. με τον ομοσπονδιακό μας τεχνικό Γκουστάβο Πογέτ. Ήταν μία πολύ ωραία εκδήλωση-συζήτηση, καμία σχέση με τις κλασικές, αποστειρωμένες συνεντεύξεις Τύπου, που οργανώθηκε από την ΕΠΟ μετά από πρωτοβουλία του ίδιου του Ουρουγουανού.

Θέλοντας να ξεφύγει από τον...παραδοσιακό τρόπο επικοινωνίας, μέσω ημών, με τους φιλάθλους ο νέος προπονητής της εθνικής μας ομάδας εμφανίστηκε χαλαρός, συνειδητοποιημένος και, κυρίως, γεμάτος αυτοπεποίθηση. Απολύτως σίγουρος για, αλλά και αποφασισμένος να υπερασπιστεί, τις επιλογές του, στις επίμονες ερωτήσεις σε σχέση με τους ποδοσφαιριστές που αποφάσισε να καλέσει, αλλά και να μην, οι απαντήσεις του ήταν αφοπλιστικές.

Αφοπλιστικές μιας και έκοβε τη συζήτηση πριν καλά καλά αρχίσει, με τον Φορτούνη στο επίκεντρο της κουβέντας ο Πογέτ είχε πει τότε μεταξύ άλλων, το επανέλαβε αρκετές φορές έκτοτε, το απλό, εύλογο και...αναπόδραστο, «Το αν επέλεξα τους σωστούς ποδοσφαιριστές ή όχι θα φανεί στο χορτάρι!».

Και φάνηκε! Τόσο στο 2-1 επί της Ιρλανδίας στην «ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ» όσο και, κυρίως, στην ήττα με 1-0, και με το ζόρι, από τη Γαλλία στο «Σταντ ντε Φρανς» του Παρισιού. Σε ένα παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο του οποίου η «γαλανόλευκη» έμοιαζε βγαλμένη από πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης με τίτλο «Πώς να πάρετε αποτέλεσμα στην έδρα μιας από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο!».

Σε ένα παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο του οποίου -με τον ανθρώπινο παράγοντα, βλ. ατομικά λάθη, να κάνει μάλλον αναπόφευκτα την εμφάνισή του- αντέδρασε και διαχειρίστηκε τη δυσκολία και το αριθμητικό μειονέκτημα που προέκυψε με ολύμπια ψυχραιμία και τακτική...μαεστρία.

Κυρίως όμως, πέρα από τα επιμέρους, τα συστήματα, την στρατηγική, την εξαιρετική απόδοση των ποδοσφαιριστών μέσα στις τέσσερις γραμμές και την διαχείριση της κατάστασης από τον ίδιο τον Πογέτ από την άκρη του πάγκου, ένα ήταν το στοιχείο που ξεχώρισε στην εθνική μας ομάδα.

Ξεχώρισε, έλαμψε σχεδόν, στο Σεν Ντενί, σε συνέχεια των όσων αυτή η ομάδα μας είχε παρουσιάσει και το βράδυ της Παρασκευής (16/6) στη Νέα Φιλαδέλφεια, η σιδερένια πίστη στο σχέδιο και την επιτυχία. Όχι για τη μια βραδιά αλλά για το....βάθος του χρόνου.

Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του προπονητή της, αυτή η έκδοση της εθνικής μας ομάδας μοιάζει μετά από πολύ καιρό να πιστεύει πραγματικά στον εαυτό της. Κι όταν λέμε «στον εαυτό της» εννοούμε στις δυνατότητες για να πετύχει τους στόχους της, να φτάσει στον προορισμό της.

Με μια πιο προσεκτική ματιά αυτό ήταν απολύτως ξεκάθαρο στη μάχη με τον Εμπαπέ και την παρέα του σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Όσοι αγωνίστηκαν από ελληνικής πλευράς αλλά και όσοι βρέθηκαν στον πάγκο, με επικεφαλής φυσικά τον Πογέτ, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, εξέπεμπαν το ίδιο ακριβώς, το λες και ηχηρό, μήνυμα.

Τα όποια υπαρξιακά ζητήματα το γκρουπ τα έχει λύσει για τα καλά. Επί ημερών Φαν Τ' Σχιπ δεν έλειψαν οι μεμονωμένες καλές εμφανίσεις, δεν έλειψαν τα μεμονωμένα καλά αποτελέσματα. Έλειψε όμως η προσήλωση, η αφοσίωση, η αφιέρωση στο στόχο. Ο Ολλανδός ίσως και να μπορούσε να φτιάξει, δε θα το μάθουμε ποτέ, μια πραγματικά καλή, πρόλαβε να την κάνει...συμπαθητική, ομάδα.

Ο διάδοχός του, με τα όσα έχουμε δει από τη στιγμή που ανέλαβε, με τα όσα ο ίδιος έχει πει, τα στηρίζει απόλυτα με την εικόνα της δουλειάς του στο χορτάρι, μοιάζει πολύ πιο κατάλληλος, ίσως και ικανός, να φτιάξει μια ομάδα που δε θα ονειρεύεται αλλά θα...πραγματοποιεί.

Είναι ακόμη σχετικά νωρίς, το καταλαβαίνω, αλλά, επιτρέψτε μου, παρά την ήττα, η δήλωση προθέσεων κόντρα στη φιναλίστ του Μουντιάλ ήταν δήλωση...αποστομωτική. Η οργάνωση, η ανθεκτικότητα, η ανταγωνιστικότητα, το θράσος και το φρόνημα, μπορεί και να το κάνω λύσσα αλλά δε βαριέσαι, στα δικά μου μάτια θύμισαν εποχές «βασιλιά Όττο»!

Προφανώς και δεν περιμένω, δεν μου περνά καν από το μυαλό, πως θα σηκώσουμε την κούπα στη Γερμανία, τα θαύματα έχουν το κακό ιδίωμα να μην επαναλαμβάνονται. Περιμένω όμως, έχοντας σχηματίσει πλέον ξεκάθαρα άποψη, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, βλ. μπαράζ, να πάμε του χρόνου Γερμανία και ό,τι ήθελε προκύψει.

Φωνάζει από μακριά, άπαντες μέσα στον οργανισμό της εθνικής πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουμε, αγωνίζονται με όραμα και όχι για το όνειρο. Βήμα βήμα, παιχνίδι παιχνίδι, βαθμό βαθμό, ακόμη και σε βραδιές που κλείνουν, όπως αυτή της Δευτέρας, χωρίς απτά οφέλη, κάτι κερδίζουν.

Γιατί όποιος δεν καταλαβαίνει ότι, παρά την ήττα, ΚΑΙ κόντρα στους Γάλλους κέρδη μετρήσαμε δεν μπορεί παρά να είναι εμπαθής. Έχουμε μια ομάδα που κάθε μέρα που περνά, για όλους τους καλούς λόγους, πιστεύει όλο και περισσότερο στον εαυτό της, είναι απολύτως ξεκάθαρο.

Αυτό που μένει είναι και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, σε ό,τι με αφορά έχω ήδη, πανηγυρικά, πειστεί, να πιστέψουμε σε αυτήν. Και κυρίως, να την στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Αφήνοντας εκτός την τοξικότητα με την οποία έχουμε τόσα χρόνια συνηθίσει να τη δηλητηριάζουμε μεταφέροντας τα συλλογικά πάθη σε «γαλανόλευκο» περιβάλλον.

Δεν είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, δεν είναι αλάνθαστος ο προπονητής της, δεν είναι top class όλοι οι ποδοσφαιριστές της. Με μια μικρή δόση υπερβολής όλα τα παραπάνω ίσως θα μπορούσαν να ειπωθούν για τη Γαλλία. Αλλά, και πάλι, δεν την είδα και τόσο άνετη στη μεταξύ μας κόντρα! Κάθε άλλο!